NOG EVEN EEN WARME DEKEN

Verontschuldigend en met lange gezichten kondigden ze het al aan. Die weermannen en vrouwen, tot voor enkele dagen nog zo populair. Ze probeerden de onheilstijding nog wat te verbloemen: "Eeh, sorry, de temperaturen gaan per ongeluk een klein beetje stijgen, maar waarschijnlijk pas zondag". Pfff, alsof ze hoogstpersoonlijk bij hogere machten een paar daagjes uitstel hadden geregeld. De schuld werd rap doorgeschoven: de pluimen, ja ja, de pluimen, die hadden het gedaan.

De pluimen van Europese en Amerikaanse weerkundigen. Indien de Nederlandse weerkundigen echt onafhankelijk waren geweest, was er niets aan het handje geweest in Winterwonderland. Hadden we nog minimaal drie weken vorst gehad. Maar nu zie je het als het ware aankomen: onvermijdelijk, dooi. Wat een koevoet van een woord: dooi. Een maand of elf doodsaaie dooi.....

De felgele jassen van de rayonhoofden, netjes opgeborgen in de linnenkast, met een oude handdoek over de schouders, goed beschermd tegen het stof. De laatste hoopjes sneeuw, keurig ontweken door fietsende studentes communicatie. Met huppelende paardenstaarten, in hun nieuwe lentejasjes op weg naar college. Ook het ijs, gitzwarte schepper van genot, ons ijs dus, zal onherroepelijk verdwijnen. Weg koudeperiode, die ons verenigde en als een warme deken beschermde tegen de boze buitenwereld. Weg dus warme deken, weg grote kom snert met zestien miljoen lepels....

Dat mooie rijtje: Lelystad -22, Heemskerk -17, Balk -0,2. Vanaf nu zullen we het weer moeten doen met andere rijtjes: Aleppo voor zo ver bekend 17 doden, Homs minimaal 24 doden, Damascus toch ook weer 10 doden. Of de percentages van de Republikeinen Newt, Ron, Mitt en Rick, ook zo interessant, of het daar weer van gaat vriezen!!

Maar ik voorspel u: het ijs komt terug. Nu al beginnen grote ijsvlaktes een beetje te scheuren en vormen zich schotsen. Er zullen geultjes ontstaan. Een straf briesje erbij en die losse brokken ijs willen allemaal naar dezelfde kant. Als massa's doldrieste lemmingen holderbolderend op weg naar de dijk. En dan piepend en krakend tot stilstand komen, kruiende ijsmassa's tegen de dijken. Het paard van Marken, volgende week op de voorpagina van de Telegraaf, bijna bedolven onder tonnen ijs.

Het ijs, nog één keer in de schijnwerpers van journalistiek Nederland. Een Hoogmis, aan de dijk afscheid nemen van een goede vriend. Kruien als laatste stuiptrekking. Vanuit kikkerperspectief gefilmde reporters zullen meeslepend verhalen over de recordhoogtes van de kruiende bergen. Over een apothekersechtpaar uit Zeewolde, veel verstand van pillen, maar geen gevoel voor de krachten van de natuur. Wandelend overvallen door scheurend ijs. Respectievelijk aangespoeld op Kornwerderzand en ten westen van Lemmer. Gelukkig verenigd, live voor de camera van de NOS. Over een hond met ijsbeer-ambities, een vuilnisbakkie met een afhangend linkeroor, na een zwerftocht van een week over het uit elkaar vallende ijs, toch nog gered door een kloeke helikopterpiloot.

Maar daarna wordt het stil, alles zal verteld zijn over de doldrieste winter. Het laatste live-verslag vanaf een inmiddels weer lege dijk. De verhalen zijn op en een adembenemende stilte het gevolg....... Is dat geen sneeuwklokje naast de linkervoet van de weerman?