zaterdag 25 augustus 2012

HONGERKLOP

Een pittig rondje trimmen door de duinen, direct na een lange werkdag, soms een groot risico. Daar sta je dan helemaal achter in het duingebied met een knorrende hardloopmaag. Jarenlang de survivalskills van Ray Mears op Discovery bekeken. Maar languit liggend op een comfortabele bank, voor een prachtig flatscreen met een koud colaatje binnen handbereik, pik je daar dus schijnbaar net even te weinig van op. Honger! In paniek de duinen afspeuren naar hapklare brokken. Bomen en struiken staan vrolijk terug te wuiven, maar geen idee welk signaal het gemiddelde groen afgeeft om te tonen dat het eetbaar is.

Berkenschors? Het pelt moeiteloos van de bast, maar kauwt nou niet bepaald lekker weg. Zo'n Schots rund? Donkere ogen, die je gevoelloos aanstaren, tussen een set vlijmscherpe hoorns, ook niet echt een uitnodiging om de snijtanden spontaan in de harige koeienbil te zetten. Wel stoere beesten, doodgemoederd door een aangeharkt natuurgebiedje kuieren met de anaalstreek vol klitten. Het blijft me fascineren. Het ondergaan van ontharingsrituelen: toch het enige onderscheid tussen de mens en de rest van het dierenrijk. Bramen? De mond volproppen met 12 overrijpe bramen? Uit ervaring weet ik inmiddels dat ook dat net even te weinig energie oplevert voor een ultiem sprintje naar de redding van het parkeerterrein.

Al met al een wijze les: voortaan eerst naar huis om te eten en dan pas een rondje rennen. Het belang van een voedzame maaltijd, onderschat het niet! Verkopen ze dat Brinta nog?












zondag 22 juli 2012

DE ODE VAN BRADLEY

Dat Wiggins grote kans maakte om de Tour de France te winnen, was al ruim voor de start van de ronde bekend. Weinig verrassende winnaar, maar toch een aparte vogel, die gebakbaarde Bradley.

Een Tour-winnaar met haar op het gezicht? Toch zoiets als een nijlpaard die een miss-verkiezing wint. Scheutig onkruid, shoppend op de PC Hooft. Een binnenhuisarchitect met onverklaarbare drempelvrees. De renners uit het begin van de 20ste eeuw hadden nog dikke snorren, omdat "zulks hun grooter succes bij het schoone geslacht bezorgde". Sinds vele tientallen jaren zijn wielrenners echter werkelijk allergisch voor beharing. Volgens mij wordt er behoorlijk wat afgeschoren, geharst en geepileerd in het gemiddelde rennershotel. Die derde ploegleiders? Meesterlijke kenners van elk ontharingsritueel. Hars, gelukkig niet op de ellenlange lijst van verboden middelen.

En toch had ik het eerder gezien: die combinatie van een geel sportshirt en een ruig behaard gezicht. Ik heb me wezenloos zitten piekeren: welke andere renner won de Tour met bakkebaarden. Ik kon er maar niet opkomen. Tot een dag of vijf geleden, een treurig bericht in de krant. Dick Nanninga in coma, na een operatie waarbij zijn linkerbeen is afgezet. Dick, nationale held, die het Nederlandse volk van de bank deed opveren na zijn goal in de WK-finale van 1978.

De gelijkenis is treffend. Toch houd ik het voorlopig nog even op toeval dat Wiggins in 1980 geboren is in Belgie, niet eens zo ver van Kerkrade, waar onze Dick destijds zijn goals bij elkaar kopte.

De bakkebaarden van Bradley Wiggins, in mijn ogen een prachtig ode aan Dick Nanninga.









vrijdag 20 juli 2012

O JEE, DUO-KLEDING

Het slechte zomerweer van de laatste weken heeft een ongedacht, maar desastreus gevolg. Verveling verdrijven door alvast voor de rest van de week de piepers te schillen. Je moet wat in zo'n voortent tijdens een oneindige stortbui. Urenlang met het aardappelmesje in de knuist luisteren naar het tikken van de regen op het voortentdak. Het grondzeil voor de duizendste keer netjes wegproppen in de hoeken. Weer een nieuw boek op schoot, rillend in korte broek en warme trui.

Bij de eerste zonnestralen er op uit, de beklemmende ruimte van de klamme voortent ontvluchten. Het weer nog niet goed genoeg voor een bad in de zon. Een rondje fietsen dan maar, daar kan niets mis mee zijn, toch? Vaak niet, maar ook de afgelopen dagen het straatbeeld weer ontsierd door oudere echtparen in duopak. Onbegrijpelijk, mensen die niet in staat zijn de neiging te onderdrukken dezelfde kleding aan te trekken.

Van die Siamese tweelingen die elkaar pas in de laatpubertijd op een dorpskermis hebben ontmoet.  Latent homosexuele gevoelens stiekem voeden door vrouwlief steeds meer op je te laten lijken. Het zwartkanten stoeipak al decennia geleden vervangen door unisex vrijetijdskledij. Sommige dingen zouden echt verboden moeten worden!! Blind zijn is vast geen pretje, maar het zou mij niet verbazen als dat braille tekortschiet in de omschrijving van de ultieme potsierlijkheid van het duopak. Zou bijvoorbeeld zo'n Vincent Bijlo dat geluk wel voldoende beseffen?

Duopakkers? Zo'n stel moet aan de hond, op de trouwe viervoeter gaan lijken, alles beter dan op elkaar.....






dinsdag 10 juli 2012

DE LURVEN VAN EEN CHINEES

Afgelopen zaterdag een bizar voorval tijdens een kort fietstochtje van Brouwerij 't IJ naar proeflokaal De Druif. Mijn maat, plotseling stuiterend over de eeuwenoude klinkers van de Amsterdamse binnenstad, aangereden door een Chinees op een scooter. Ondanks het gebrek aan beprikkeld draad: zelden zo'n overtuigende imitatie van Johnny Hoogerland gezien, hulde!

Opkrabbelen uit de goot en dan verbouwereerd de Chinees aanstaren, wat moet je anders. Hij geeft aan het expres gedaan te hebben, een minuutje daarvoor heeft hij in zijn beleving even voor ons moeten afremmen. Afremmen in het verkeer, voor de gemiddelde Chinees schijnbaar onverkropbaar. Logisch dat je dan even verhaal komt halen door met een kilometertje of vijftig van achter tegen een weerloze fietser aan te knallen. Zucht, vroeger lag dit soort dwazen naakt aan de ketting, tegenwoordig bezitten ze zowaar hippe scooters.

Normaal gesproken zou ik niet zo snel grapjes maken over iemands afkomst en ik heb ook niets tegen Chinezen, maar deze dolleman heeft het te bont gemaakt. Anderhalf miljard Chinezen over één kam scheren, heerlijk, laat me toch even. Deze man had toch ergere verkeerssituaties meegemaakt? In zijn jeugd elke Chinese binnenstad een krioelend infarct van met paksoi volgeladen bakfietsen en reutelende brommerzwermen. En ook zo'n lange reis in een met obers en koks volgestampte container, die overleef je toch zeker alleen als je wat van elkaar kunt hebben?

De Chinees neemt intussen een dreigende houding aan. Ach god, een lichaam verschrield door een overdaad aan uren achter een toetsenbord. Beta Bruce Lee. De tatami overduidelijk onbekend terrein. Snel verandert hij maar van tactiek en hij begint in blinde paniek op het toetsenbordje van zijn IPhone te rammen. Plots wil hij foto's nemen en de politie bellen, dreigementen waar we ook niet echt van staan te trillen. Schamper, is dit nu zo'n Belchinees?

Achteraf gezien hadden we die scooter natuurlijk met een grote boog het Kikkerbilsluisje in moeten flikkeren. Of die maf(Nam)Kees flink door elkaar moeten schudden. Even stond ik op het punt de Aziaat daadwerkelijk stevig in de kladden te grijpen. Maar ik ben nu eenmaal te weinig gewelddadig. Een ferme stap naar voren en je dan plots bedenken waar die hele kladden dan ook al weer zitten? Heeft zo'n Chinees eigenlijk nog wel lurven of zijn die weg geevolueerd als wisselgeld voor die te zware bovenoogleden?

Vanavond nog even heerlijk gegoogled op "kladden en lurven". Weer veel geleerd, bijvoorbeeld over vinkenbanen en middeleeuwse kleding. Maar de geit, die schijnt toch echt de koning van de lurf te zijn. Die lellige velletjes onder menig geitenkin? Lurven in optima forma! Ik moet denken aan de vergeten gerechten in De Wereld Draait Door. Chef Kranenborg genietend van Matthijs, de presentator heerlijk smullend van gesmoorde geitenlurf op een bedje van gedroogde pruim. Een delicaat, maar wel heel erg vergeten Chinees gerechtje, dat naar verluidt bevorderlijk is voor de verdraagzaamheid.....














maandag 21 mei 2012

PIONNEN

Tijdens de voetbaltraining in mijn jeugd speelden ze een o zo belangrijke rol: pionnen. Waarschijnlijk handgemaakt in Duitsland, voorzien van zeven laklagen in een klein Brits fabriekje. Schitterende kwaliteit, prachtig vakwerk, in ieder geval behoorlijk groot en ook echt zwaar. Na een verloren trainingspartij de stapel pionnen voor straf meezeulen naar het materiaalhok. Je een breuk sjouwen op het gravel aan de Oosterweg: wie is er niet groot door geworden?

Tegenwoordig draagt de trainer zelf de piketjes van en naar het veld. De zware pionnen zijn immers vervangen door kleine, kekke rondjes. Op de gemiddelde bar mitswa zouden ze niet uit de toon vallen. Felgekleurde plastic keppeltjes, vederlicht, met containerladingen tegelijk aangevoerd vanuit China, wat een armoede.

De huidige jeugd weet niet wat ze mist. In het verleden niets mooiers dan tijdens de trainingspartij de paal te raken, hard tegen de bovenste helft van onze zware pionnen te schieten. Schitterend was het: zo'n logge pion die met gevoel voor overacting anderhalf tot twee salto's achterover sloeg. De gemiddelde Portugese aanvaller kan daar vandaag de dag nog een puntje aan zuigen, dat prachtige doorrollen van onze piketten. Liefst een beetje schuin naar achteren. Want een ervaren piket wist het, dan ontstond er discussie: binnenkant paal en dus een belangrijke goal of gewoon paal en dus niets meer dan een achterbal. Daar kon de gemiddelde pion van genieten, onze wil om te winnen, desnoods met wat gemanipuleer. De pion rechtop zetten en dan met de voet nog even snel twee kleine tikjes, het doel 4 centimeter kleiner, dat scheelde per seizoen toch gauw twee - drie overwinningen. Net zoals op het schoolplein, de jas als paal en dan 'per ongeluk' de mouw deels op de doellijn laten liggen. Bal over de mouw, ja natuurlijk was dat paal. Behalve tegen de jongens uit de hogere klassen. Ondanks ons surplus aan techniek, was het lastig winnen tegen die gasten uit de bovenbouw. Die halve kop groter, toch keihard, de wetten van het schoolplein...

Met weemoed heb ik geregeld aan ze gedacht, waar waren onze pionnen gebleven? Ons verleden, toch niet vermalen en omgesmolten tot vuvuzela's of ander oranje prullaria ter opleuking van het zoveelste eindtoernooi? Gelukkig heb ik onze piketten vorige week gevonden: langs een regenachtige snelweg in het Duitstalige deel van Belgie. Een vele kilometers lange oranje omkadering, die de verwachting moest wekken van wegwerkzaamheden. Binnenkort zou er aan de weg gewerkt gaan worden. De tienduizenden pionnen waren er in ieder geval al klaar voor.

Het was een wat troosteloos gezicht. Natuurlijk maakten ze zich weer nuttig, maar ze hadden zoveel mooiere dingen meegemaakt. Als je nog met Cruyff hebt getraind, dan is langsrazend verkeer en opspattend regenwater toch even slikken. Op de versmallende weg raakte de vrachtwagen voor me met zijn rechterachterwiel vrij stevig een pion. Tippend over de weg knalde hij na vier - vijf salto's heerlijk tegen de vangrail, je zag de pion genieten. Mooi hoor, mijn pionnen konden het nog steeds!! Eén tippende piket en de rest van de rit was ik in mijn gedachten weer terug op het trainingsveld. Met dank aan een onoplettende vrachtwagenchauffeur....








zondag 6 mei 2012

LAVENDEL

Halverwege maart stond ik braaf met wat tuingerei in de aanslag voor mijn perkje met lavendel. Precies zoals het snoeiboek het voorschrijft: ruim voor aanvang van het voorjaar schijnt dat geknot toch echt te moeten plaats vinden. Fiks geknip met weinig weerstand, ik was er helemaal klaar voor. Heerlijk ontspannend is het om weerloos leven met een grote schaar van de kop te ontdoen. Helaas één dode massa, brosse twijgjes als ultiem bewijs van flinke vorstschade. Prachtig zo'n strenge februari-maand, maar tere lavendelstruikjes zijn schijnbaar niet opgewassen tegen een laag sneeuw en min zeventien. De strijd tussen Siberische temperaturen en Mediterrane ondergroei, de uitkomst stond eigenlijk bij voorbaat al vast.

Het is geen gezicht: verdord grijs steekt te schril af tegen fris geschilderde blauwe kozijnen. Inmiddels begin mei, langer uitstellen is onverantwoord, straks beginnen de overburen te klagen. Ik ben nu onderweg naar het tuincentrum voor een dozijn nieuwe struikjes. Altijd iets waar je even doorheen moet, maar straks de voldoening van wroetende handen door verse tuinaarde.

In de nazomer zorgt een overdaad aan lavendel in de tuin wel eens voor verwarring. Het grootste deel van het jaar kom je het alleen tegen in het toilet, maar dan komt die heerlijke geur je aan het begin van de straat al tegemoet. Na een leuke feestavond spontaan de blaas legen tussen de lavendel in de voortuin, net op het moment dat de buurman in zijn auto stapt op weg naar de ochtenddienst. Dat associatieve aspect van geur wordt wel eens pijnlijk onderschat...

Je schijnt er ook in de keuken wel wat mee te kunnen: de smaak van wortels en kaas kun je blijkbaar prima ophalen met wat lavendeltakjes. Ik neem altijd voor dat soort tips van Jamie Oliver toch eens ter harte te nemen, maar ik vrees dat ook dit jaar alleen de hommels en koolwitjes aan zullen schuiven aan de rijk gedekte tafel vol lavendel.

Elke nieuwe generatie koolwitjes weet mijn tuinperk moeiteloos te vinden. Geen idee of dat er genetisch ingeslepen wordt, maar reden genoeg om de lavendel in stand te houden. Je wilt die jongens ook niet teleurstellen. Netjes een blokje om gevlogen en dan een lavendelperk zonder lavendel. Daar fladder je dan met je knorrende koolwitmaag. Hun neus achterna, belanden ze wellicht in het toilet om er daar achter te komen dat de inhoud van zo'n toiletverfrisser toch betrekkelijk weinig voedingswaarde bevat voor de gemiddelde dagvlinder. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat een woedend koolwit nog behoorlijk wat schade kan aanrichten. U heeft vast wel eens gehoord dat ze met één klap van de vleugels, duizenden kilometers verder een fikse storm teweeg kunnen brengen. Ze schijnen na twee, drie teleurstellingen echt vreselijk door het lint te kunnen gaan. Een gebroken toiletpot, de tegels van de wand, een afgebroken kraan en de daarbij horende waterschade, het telt toch gauw op. Die 80 euro aan lavendel moet u maar als een soort verzekering zien. Voorkomen goedkoper dan genezen, soms een eenvoudige rekensom....








donderdag 3 mei 2012

WIJZE LESSEN UIT RUANDA

Binnenkort weer eens met de mannen een avondje stappen. Laten we de kroegen van voor 1700 in het centrum weer eens doen; bier drinken zonder thema is immers zo fantasieloos. Heerlijk een rondgang uitstippelen langs een tiental dranklokalen, terwijl je van tevoren weet dat een stuk of drie al een prachtig resultaat zal zijn. De lol van alleen dat uitstippelen al, te vaak zwaar onderschat.

Die route inprenten is echter niet de enige voorbereiding die je moet treffen. Bij het bezoek aan meerdere cafes weet je immers dat het altijd kan gebeuren. Je kunt zo een groepje wat oudere dames tegen komen, een stel wat versleten meiden uit de provincie, een heel weekend naar de grote stad. Laat in de middag en vroeg in de avond, dat zijn toch de linke momenten. In zo'n situatie moet je heel goed weten wat te doen: achteloosheid kan verstrekkende gevolgen hebben.

Waarschijnlijk zijn ze eerst even wezen shoppen: de Bijenkorf en daarna hip de Negen Straatjes afgestruind. Een bezoek aan het tasjesmuseum, dat doet het ook altijd goed bij een kluitje plattelandsvrouwen. Vervolgens een klein aperitiefje in een bruine kroeg. Nou meid, echt Amsterdams. Gek gemaakt door een overcommerciele barman met een te zwoele oogopslag. Dan zijn die meiden niet meer te houden. Zwaar beneveld gaan ze ongeremd op jacht. Onbeschroomde aandacht voor alles wat er maar enigszins mannelijk uitziet. In slechts 2 - 3 uur de ultieme metamorfose van brave nablijfmoeders tot vastberaden bijtertjes...

Reageer niet als ze wat tegen je zeggen! Kijk nooit vriendelijk terug! Twee keer knipperen en ze staan om je heen. Niets zo bedreigend als een compleet dameshandbalteam dat reeds jaren geleden is gestopt. Cirkelen zit ze nog in het bloed, dat kunnen ze nog altijd als de beste. Nu is ontsnappen onmogelijk geworden. Angstzweet, besnuffeld door zeven vroeg-grijze cavia's.

Gelukkig ben ik eens bij de berggorilla's in Ruanda geweest en weet ik in een dergelijke situatie wat te doen. Ook zo'n Silverback en zijn nieuwsgierige familieleden kunnen redelijk imponerend overkomen. Belangrijk is dan niet op te kijken, te doen alsof je het groeien van het gras aan het beloeren bent. Blijf rustig, ook met twee gniepende gorilla's op je hoofd.

Dat willen die handbalsters ook, dat op je hoofd zitten. Maar laat het niet zo ver komen. Blijf bijvoorbeeld stoicijns in je bierglas koekeloeren. Bestudeer uitgebreid de schuimstreepjes aan de binnenzijde van het glas: wonderlijk constant het volume van de slokjes!! Ook dat verschralen van het bier, als je je daar echt in verdiept, is dat een schitterend proces. Meestal zijn ze na tien lange minuten afgehaakt.

Als de gorilla's dan nog niet verdwenen zijn, helpt het wel eens een beetje instemmend te gaan zitten grommen. Als het maar diep genoeg uit de keel komt, dan zie je de groep mensapen direct ontspannen. Heerlijk zo'n groeiende overtuiging dat het helemaal goed zo is en dat ze zich weer gaan richten op typische gorilla-dingen. De zilverrug op zoek naar een smetteloos wit konijntje om even flink door de bilspleet te halen. Verstokt vegetarier en een dikke vacht, dan moet je iets doen om op die plek geklit te voorkomen. De vrouwelijke gorilla's breken en buigen wat takken en nestelen zich in de boomtoppen voor een welverdiend middagdutje. Dit is het moment om voorzichtig achteruit kruipend de gevarenzone te verlaten. Opgelucht huppelend terug naar het basecamp, wat een avontuur.

Mocht je in de kroeg nog altijd omsingeld zijn, maak dan niet de klassieke fout ook daar te gaan zitten grommen. Dronken dames kunnen daar op twee manieren op reageren. Een klein deel zal zich als een gemiddelde gorilla gaan gedragen. Midden in de stad is dat toch een slordig gezicht: zo'n klein konijntje dat zich met een geknakt oor en een ontvelde rug strompelend onder de bar in veiligheid probeert te brengen. Of een boerin die van vier meter hoogte met haar onderkaak op de stoeprand tipt, omdat dat ge-nestel schijnbaar toch enige oefening vergt.

Het grootste deel van het bedreigende vrouwvolk vat het gegrom echter op als de ultieme aanmoediging. In je ooghoek zie je jouw biermaten gniffelend naar de volgende kroeg vertrekken in de overtuiging dat je nu echt niet meer bent te redden. Meedogenloos. Zelfs de grootste optimist kan uit zo'n situatie nog weinig positiefs halen. Denk op zo'n moment maar aan zo'n wit konijntje, dan valt het allemaal misschien nog een heel klein beetje mee....












zondag 29 april 2012

GULLFEST 2012, PHOTOBLOG (ENGLISH)

During the Gullfest 2012 a wise man learned me that there are at least 200 different ways to bend a paperclip. It was a very big mistake to take this lesson too literally. But it was a big relief that the docter told me yesterday that the bandages will be removed somewhere in the coming days and with a bit of help from a physiotherapist there might be a fair change that my fingers will fully recover.

Although I misinterpreted his lessons at first, the man learned me among others that it could be possible to find Siberian Snowbuntings in Vardo. Only one day later Mike Robinson and I indeed found two birds with features of this eastern subspecies Plectrophenax nivalis vlasowae. Thanks Martin, that was a good one!


The Gullfest 2012 was about birding. And indeed it was, birding with a capital B! Already a lot has been written about this Gullfest 2012 and for good stories and even better pictures I would like to direct you to websites of some other birders. Check out www.biotope.no were you can read a lot and also find directions to the beautiful websites of for example Martin Garner, Tristan Reid and Vincent van der Spek.

I take the famous way, nr 201 to bend the paperclip, yet another way to show the attractiveness of Varanger. One day the light on the water was perfect and I kept on zooming in. Sorry for the Long-tailed Duck in the first picture (lol), but I really liked the mixtures of the colors of the tiny waves in the harbour.






Above Vadso I took the following picture a few days later: a pattern on the rock, most lickely some kind of Crustose Lichen. I like to zoom in and take pictures like this one, but you should always take care that you don't miss a good bird.


When I took this picture we were looking for a Willow Grouse and indeed one flew over my head just when I made the shot. Happily Tristan Reid shouted that I had to look up and I was just in time to see the bird flying over. Never underestimate the importance of a few friends during birding! The flying Willow Grouse looked a bit like a picture I took in the beginning of May 2011, near Skaftafell, southern Iceland, but that bird was a Rock Ptarmigan.


Another bird, but a close family member, which I could approach quite easy.


Birding in the arctic: it is something really special. If you are a birder don't hesitate to join the Gullfest 2013!!







vrijdag 27 april 2012

EEN PLAKKEND DOUCHEGORDIJN

De laatste tijd heb ik een aantal reizen gemaakt door afgelegen gebieden boven de poolcirkel. De hele dag door de kou bikkelen, dan is het toch lekker dat je de zekerheid hebt van een echt goede plek om te overnachten. Deze week voor het werk enkele dagen naar Engeland geweest en wat boven de poolcirkel schijnbaar moeiteloos lukt, is blijkbaar niet overal een zekerheidje.

Een voorbij waaiende kippenschuur door storm en regen? Ach, dat voldoet nog aan een bepaald verwachtingspatroon. Als de zon in Engeland zou schijnen, heb je wellicht steeds de neiging om gewoon rechts te gaan rijden. Levensgevaarlijk! Een ietwat te vette maaltijd? Geen probleem, dat is toch ook een beetje de charme van de Engelse keuken. Tegen beter weten in op zoek naar verse groenten tussen de worstjes, het ei en de ham. Je weet maar nooit: andere mensen kopen al tientallen jaren elke maand een staatslot.

Wat irriteert, is bijvoorbeeld zo'n verwarming op de kamer. Een muur van hitte die de adem afsnijdt, een training voor de elitetroepen van de SAS is er niets bij. Lekker TV kijken, komt er ook niet echt van. Het continue zappen van de hotelmanager als ultieme service voor de gasten. Kijken hoe de dorpsschilder de rookschade van de vorige avond probeert weg te kwasten. Blijkbaar de voornaamste bron van entertainment en dat is toch behoorlijk veelzeggend.

Zich gestaag opbouwende onvrede, oei, maar snel een verkwikkende douche om tot bedaren te komen. Nee toch, een iel sijpelend straaltje, waaronder het vrijwel onmogelijk afspoelen is. Een prestatie van formaat als je bijna het hele lichaam toch nat hebt weten te krijgen en dan het onvermijdelijke. Het klevende douchegordijn, dat zich vast zuigt aan de volledige ronding van de billen. U herkent het vast wel. Stokstijf blijven staan en niet te diep inademen, dan zijn we immers verder van huis.

Gelukkig heb ik me uiteindelijk weten te ontworstelen aan de klemmende omhelzing van het gordijntje. Maar na de eerste opluchting bekijk je het doek nog eens nader en zie je de geschiedenis van de badkamer aan je voorbij trekken. Een snipverkouden vertegenwoordiger, tot bloedens toe snuitend in mijn doek. Een bejaarde vrouw, een laatste onstuimige sexpartij, twee lillende billen, schurend tegen het plastic. Zo vlak naast het toilet: het gordijn duizend keer als alternatief voor ontbrekend toiletpapier. Bezopen gasten die alles kletterend laten lopen tijdens een poging zich te wassen. De ultieme ranzigheid van een veel te oud douchegordijn. Knisperend door een eeuwenoude laag van ex-menselijke cellen, een walhalla voor ongedierte en ziektekiemen.

Er is in Engeland heel veel gebeurd de laatste jaren. Een Nederlands sprekende politicus die vice-premier wordt. De winst in de Falklandoorlog, wereldkampioen voetbal in '66, Victoria die het Crystal Palace opent. De Industriele revolutie, Willem III koning van Engeland. Shakespeare, ook een aardige blogger, maar dan in zijn tijd. De aanleg van Stonehenge, kortom aan energie geen gebrek.

In al die tijd is echter niemand op het idee gekomen mijn douchegordijntje eens te vernieuwen. De ultieme vorm van nalatigheid, dan voel je je toch behoorlijk gedupeerd. Even had ik de neiging mijn frustraties bot te vieren en mijn steentje bij te dragen aan de geschiedenis van het gordijn. Het vizier stond reeds op scherp, maar ik heb me net op tijd bedacht. Een kwartslag naar links, het legen van de blaas, kletterende opluchting op het glazuur van het toilet. Het gordijn bleef deze vernedering in ieder geval bespaard.

Het geeft behoorlijk wat voldoening: onder moeilijke omstandigheden een Engelse gentleman te kunnen blijven. Het belang van beheersing is dus kortom ook iets wat niet moet worden onderschat!













maandag 23 april 2012

MODELLEN

Tuurlijk is het begrijpelijk dat een hippe mode-ontwerper zijn creaties niet op een volgevreten molenpaard wil tonen aan het grote publiek. Veel modellen zien er ook best meer dan appetijtelijk uit. Maar een klein deel van die modellen zijn toch echt eng, veel te dun. Vorige week zag ik een vlokje schrale modellen op TV, zo'n groepje met de biomassa van twee waterjuffers.

Vreselijk vind ik het, dat ge-imiteer van een wandelstok. Het nastreven van de lichaamsbouw van een murene. Simpelweg ontkennen dat McDonalds bestaat. Die onwetendheid van het genot van de eerste hap in een Big Mac, wat een gemis. Nooit eens een verkwikkende slok cola, maar elke dag tegen heug en meug een paar liter water. Meiden, water in die hoeveelheden is om heidebrandjes mee te blussen en niet voor het onderdrukken van het hongergevoel. Uitdrukkingsloos staren in de verte, hongerend dagdromen over 83 gram gemalen appel. Wat er dan nog ontbreekt zijn de vliegjes op de mondhoeken. Span er twee rollen prikkeldraad voor, neem een zwart wit foto en zie plots een affiche voor een film over de Goelag-archipel.

Irritatie aan de binnenzijde van de huid door het geschuur over het kale bot. Het najagen van een doorzichtig lichaam, onverantwoord. U bent vast op een druilerige dag wel eens per ongeluk op een slak gaan staan. Een snerpende krak en als u neerkijkt versnipperd kalk en ge-explodeerd snot. Ik wil u niet aanzetten te pas en te onpas iele modellen te gaan lopen vertrappelen. Maar ik heb de indruk dat de binnenzijde van zo'n uitgemergeld model behoorlijke overeenkomst vertoont met dat glibberende slakkensnot. Het desastreuze gevolg van een jarenlang dieet van kiwi-shakes. Ja, ja, het leven van een op en neer wandelend kledinghaakje gaat niet over rozen.

Dat bizarre ideaalbeeld van het vrouwenlijf gaat toch wel eens verdwijnen? Knokig voorzichtig vervangen door een klein beetje welving, ik hoop het nog mee te gaan maken.


NASCHRIFT:
Angstig te zien dat je als blogger schijnbaar nogal wat invloed kunt uitoefenen -). Twee weken na mijn blogje het volgende besluit van Vogue, toch niet de minste:

http://www.fashionscene.nl/fashion/nieuwtjes/2012/774280/vogue_verbiedt_te_jonge_of_te_dunne_modellen?visitorId=e39b30c0349401d73d7619a3661bd3d0




zaterdag 21 april 2012

GULLFEST 2012 (ENGLISH)

Sitting on an island in your swimming trousers seems quite a pleasant way of spending the holidays. This was a bit different. Here I was: stretched out on my new colourful towel, printed with tropical flowers, and a bottle of lotion to protect my delicate body against the burning sun. The temperature was way below my expectations, it was shivering cold. Instantly I was a new world record holder: two square meter of white skin with an amazing 1,2 million goose bumps. Birds enough on the island that was for sure, but not the ones I was expecting: these had the capability to fly. And also Ibiza seemed to have changed a lot since my last visit about ten years ago. I grapped the brochure of The GIRLFEST 2012 to look for the phone number of the travel agency. This journey did not meet my high expectations!

I was about to call them to claim damages, when I saw the real name of the trip: GULLFEST 2012. The high risk of an impuls purchase, too often underestimated. I wasn't on Ibiza, but on the little island of Hornoya in the arctic Barentzsea. This trip was not about girls, but about gulls and other feathery stuff. So far for swimming trousers, sunglasses and cocktails! Binoculars, telescopes and birdbooks were the message!

I was able to adjust myself to the new situation and the trip turned out te be a smashing winner. The stunning scenery, the dogs to pull the sledge, the windows in the wooden houses, the travelling companions, the wingpatterns of the gulls, the evening talks, and last but not least the mammals and birds of the arctic: this is a trip to remember!!

Martin and Sharon, thanks for taking me on this trip!!
Tormod, respect and thanks for showing the world about the birding possibilities in Vardo and Varanger!!

To all readers: if you have the possibility go to Varanger, go to Vardo and go to the Gullfest 2013!!

We all wanted to stay way longer, but after an attack of a killer lemming we just had to run and take the flight back home. Never underestimate a lemming!






zaterdag 7 april 2012

DE KOP VAN VERBEEK

In de tijd dat Gert-Jan Verbeek nog werkzaam was bij Heerenveen, werd hij genoemd als nieuwe trainer voor HSV Hamburg. Ik heb eens een filmpje gezien, waarin de spelers en supporters van de Hamburgse Sport Verein foto's te zien kregen van mogelijke nieuwe trainers. Gert-Jan werd door de meesten niet herkend, een enkele speler dacht 'nee, dit moet een geintje zijn' en vermoedde daarom dat hij naar een foto keek van de gitarist van de Rolling Stones. Zo'n enorm verweerde kop, dat kan toch alleen na 72 jaar Rock en Roll en het daarbij behorende gebruik van stimulerende middelen? Je zag het de speler denken.


De kop van Verbeek alleen markant noemen, dekt inderdaad de lading niet. Sommige groeven in het gezicht zijn namelijk zo diep dat de bodem daarvan het al jaren zonder enig zonlicht moet doen. Na een fikse regenbui een uur in de wind om heel goed te drogen. Stilstaand water in een diepe barst, dat gaat immers na enige tijd stinken. Een vochtige rimpel vol muggenlarven halverwege de wang, dat probeert zelfs Gert-Jan te voorkomen. Bij de aardrijkskundeles op de middelbare scholen in Alkmaar een grote foto van de trainer om de werking van erosie nog eens uit te leggen. Dan valt zelfs bij de minst begaafden het kwartje. Verbeek, toch een beetje de sharpei onder de voetbaltrainers.

De wind en het weer de schuld geven, ligt voor de hand, maar daar moeten we de oorzaak van de verwering niet zoeken. Tuurlijk is dat trainingsveld van AZ wat tochtig en ook het fijnstof van het aan alle kanten langsrazende verkeer zal niet bevorderlijk zijn voor een soepele huid. De moderne voetbaltrainer brengt echter ook veel tijd door in een behaaglijk kantoor. De overdekte stadions, de verwarmde velden, de invloed van het weer beperkt tot het minimum.

Dat enorme bos haar dan, zuigt die niet al de energie en al het vocht uit de kop? Een kapsel van jute, dat is lastig kammen. Het hoofd van Gert-Jan, de grootste opeenhoping klitten op het noordelijk halfrond, hoewel de verzamelde anaalstreken van een grote kudde ruig-behaarde muskusossen aardig in de buurt komt. Op de kop een wirwar van slierten, een pastamaaltijd voor het voltallig Italiaanse leger is er niets bij. Ik heb het even opgezocht maar voeding haalt de haar uit het haarzakje en toch niet uit de hele kop. Niets zo voedzaam als een rijk gevuld follikel.

Als vermaard amateur-psycholoog meen ik wel te weten waarom Gert-Jan zo'n kop heeft. Al jaren gaat hij door het leven als hark. In de pubertijd en als jongvolwassene ging hem dat erg gemakkelijk af, een lichaam plotseling vol testosteron, dat is immers toch even wennen. De laatste jaren zijn ook bij Verbeek de scherpe kantjes er langzaam wel een beetje af. Stiekem heeft hij zich ook op andere terreinen ontwikkeld. Hij brengt tijdens de zomervakantie minzaam glimlachend maaltijden rond voor Tafeltje Dekje. Hij schijnt met een heel hoog breekbaar stemmetje prachtig Ave Maria te kunnen zingen. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat hij achter de schermen de voorvechter is van het urban knitting in Noord-Holland.

Nu zijn dat nog geheimen voor het grote publiek, als de dood is Verbeek voor beschadiging van zijn trainerscarriere. We zien daarom de laatste tijd een behoorlijk stukje overcompensatie. Geld verdienen aan reclame? Alleen als de nadruk ligt op het begrip irritatie. In beroep gaan tegen een schorsing, dat gebeurt wel vaker. Maar Gert-Jan, laat dat ge-3D toch over aan Discovery! Reconstructies zijn bedoeld voor het in beeld brengen van een zinkende Titanic of voor de analyse van een actie van de Navy-seals in Abbottabad. Toch niet voor een handgebaar tegen een vierde official! Een nominatie voor de Rinus-Michels-award? Verbeek is vereerd, maar om zijn imago in stand te houden, slaat hij de mogelijkheid van een prijs tandenknarsend af.

Het kost Gert-Jan zichtbaar steeds meer moeite om het beeld van hork in stand te houden. Elkde dag een nieuwe rimpel, dat krijg je als je de ware ik niet prijs geeft. Man, wees toch eens jezelf! Toon de  andere, menselijke, gevoelige kant! Je wilt toch niet dat mensen zich aan je gaan irriteren? Dat voetballiefhebbers gaan denken dat ze het nu wel eens hebben gezien? Dat er binnenkort een simpele blogger uit pure wanhoop lullige dingen gaat schrijven over je kop of over je haar? Kom op Gert-Jan, laat jezelf eens zien, je kunt het!!












dinsdag 3 april 2012

DE KOEIEN GAAN WEER DE WEI IN

'Ja, ja, ja, ja', de ongeduldige Eyong Enoh hoorde de tips al lang niet meer aan. Dat boek vol tactische pijlen, niets zo irritant als een assistent-trainer die vlak voor de invalbeurt die pagina's maar blijft omslaan. Voor de vorm een kwart oog op de plaatjes met loopacties, ondertussen de focus op het veld: nog nooit eerder zo groen. Het was aandoenlijk om te zien en ik moest even denken aan de aankondiging van Campina: op 9 april gaan de koeien de wei weer in, precies om 12 uur, komt dat zien!

Een openslaande staldeur, neusgaten die zich briesend volzuigen met opeens zo frisse lucht, de jachtige kudde op zoek naar het malse gras. De muffe stal, na maanden afgelost door Hollandse wolken, oneindige weide en een rijtje knotwilgen, dan weet je van gekkigheid even niet wat te doen. Die enorme ruimte opvullen met dwaze sprongen, dat vinden die koeien mooi. Vier hoeven los uit de klei, toch een wat onnodig risico na een maandenlang dieet van eiwitarm hooi en weinig lichaamsbeweging.

De eerste bal-aanname van Enoh, links en rechts voldoende afspeelpunten. Niets daarvan, zie je Eyong denken, veel te eenvoudig, eerst twee onnodige kapbewegingen. De lente in de kop, een risicovolle frivoliteit, er kan immers niets mis gaan. Met dezelfde overmoed dwazen de pinken nog altijd dol door de wei. Enorme weides begrensd door smalle slootjes, ruimte genoeg, maar elk jaar wel een paar natte koeienpakken. Ik geef het u te doen, een jonge koe uit het prikkeldraad peuteren na een laatste onmogelijk sprong. Tijdens de eerste lentedagen hebben die beesten gewoon wat extra begeleiding nodig. Ondertussen een eerste eenvoudig breedtepass voor Eyong, met de wreef dat lijkt hem wel eens lekker.  De bal zeilt meters over een teamgenoot, hoog de tribune in, ereleden die net op tijd bukken voor het lederen projectiel.

Ik heb het de broer van de Ajax-trainer wel eens horen zeggen, dat Enoh een grote voetballer kan worden als hij ook nog eens leert inpassen. Ook nog eens leert inpassen? Toch een vrij essentieel onderdeel van het spel. Zo'n pink dan, geinig hoor zo'n zwartwit patroon, maar pas als ze ook nog eens melk leert geven, kan het een hele grote koe worden. Als dat rund dat niet heel snel onder de knie krijgt, resteert een enkeltje slachthuis.

Ajax begint behoorlijk in vorm te raken met 'de Kleine Broek' als prima verdedigende middenvelder. Frank de Boer zal Anita daar toch voorlopig wel laten staan? Hij zal toch niet weer kiezen voor Enoh? Die jongen moet eerst wat dingen afleren, simpel gaan voetballen en goed begeleid worden. Typisch gevalletje van bij de pinken blijven. De trainer van Ajax komt gelukkig uit de agrarische kop van Noord-Holland. Dat gaat dus uiteindelijk wel goed komen met onze Eyong....




zondag 1 april 2012

OPBOUWENDE KRITIEK

Een blogje alleen voor de insiders, minimaal elf knipogen om een zondagmiddag te beschrijven:

Twee schermen, twaalf lege krukken, vier Ajax-supporters. U kent het wel, een gemiddelde kroeg op de zondagmiddag, ergens in een plattelandsgemeente. Toch een situatie waarin je verwacht dat pils automatisch wordt aangevuld. Nog twee slokjes in het glas en hup hup het nieuwe glas ernaast, zeg maar.

Als dat niet lukt, heb je zin om de boel te verbouwen. En dan is het jammer als dat net twee maanden daarvoor al is gebeurd.

Toch zelf maar bestellen: een fluitje (Nee Jan, El Classico is geen bandje), twee vaasjes en een twee nichterige Lentebokjes. Vreselijk dat juist die twee laatste glazen steevast als eerste worden ingeschonken, rauwrandnagelkerels die moeten wachten  op witteboordenglaasjes op een voetje, het belang van tot tien tellen om de situatie niet te laten escaleren....

Straks de aflossing, zij een meester in het verwerken van een kater door een klein beetje opstandigheid, heerlijk, dat willen we niet missen. Maar bekijk het eens van hun kant: dat aanhoren van oeverloos gezwemel bij langzaam verschralend bier, hulde!!

Thx voor geinige zondagmiddag....










zaterdag 31 maart 2012

EISENPAKKET VAN BOMMEL

PSV is in onderhandeling met Van Bommel. Op zich is dat niet zo vreemd: elke club maakt wel eens de fout een vedette uit het verleden terug te willen halen. Over het algemeen leidt dat niet tot succes en nu we het toch over voetbal hebben: dat is logisch. Een oude speler keert immers pas weer terug op de Nederlandse velden als de geldkraan in het buitenland wordt dicht gedraaid. Typerend is dat Van Bommel nog even het voorstel van AC Milaan afwacht, maar als dat tegenvalt, zal Mark zich vast wel op de Herdgang melden. Op bestelling de clubliefde laten aanwakkeren, tegenwoordig helaas de mooiste voetbaltruc van de moderne prof.

Als compensatie voor het financiele stapje terug, de aanvullende eis dat Van Gaal geen trainer zou mogen worden. Gezien het huidige spelersmateriaal zou Louis de Eindhovenaren lachend kampioen maken. Je verwacht daarom een perscommuniqué van het bestuur: Van Bommel niet haalbaar. Een speler van AC Milaan die het bestuur van PSV de les leest, een ouderwetse oorvijg is op zijn plaats, subiet afbreken die onderhandelingen! Toch stuitend zo'n bestuur dat zich laat kleineren en de gesprekken gewoon doorgang laat vinden.

Ik vrees dat Mark nu niet meer te houden is en dat er momenteel een scala aan aanvullende eisen wordt geformuleerd. Wat kunnen we zoal verwachten? Mark heeft een spuughekel aan culthelden in het sponsorhome: die jongens van Van de Kerkhof, verbannen naar Helmond Sport! Een middenvelder met sluik haar, Van Bommel is van mening dat dat ten koste gaat van het scorend vermogen van de spitsen: Toivonen naar het tweede team, toch lekker een concurrent minder. Het veld moet glad en egaal zijn, voor de zekerheid Van der Kuylen maar afvoeren van de topscoorderslijst? Zucht, Mark.

Tot op heden zegt het PSV - bestuur 'Ja en amen', zoals rechtgeaard Brabanders betaamt, maar hoe gek mag Van Bommel het maken? Die Wijnaldum is die niet veel te snel voor zo'n middenveld? Sinds de prachtige rushes van Emanuelson is ook de trainer van AC Milan van mening dat een beetje loopvermogen helemaal niet zo gek is. Wijzen waar verdedigend de gaten vallen, van Bommel is er een meester in. Maar iemand die de gaten op het middenveld daadwerkelijk ook nog dicht loopt, daar heb je pas echt wat aan. Ja, die Wijnaldum, een gevaarlijk mannetje, die kan het beste maar verhuurd worden. Past zo'n speler niet bij Feyenoord?

Die sponsor, dat Philips, zo'n bedrijf heeft toch wel een heel grote invloed op de club. Een andere sponsor moet zo gevonden zijn. "Curl Activator, Tom Sebastian", dat past toch ook makkelijk op de borst? Fortuna Sittard, de laatste jaren weliswaar op sterven na dood en weinig resultaten geboekt, maar zo'n club hoort gewoon in de Eredivisie. Dat moet echt even geregeld worden. Van Marwijk moet trainer worden, dat is duidelijk. Als Bert ook maar overweegt Mark een keer te passeren, mag hij gewoon een maand de kleinkinderen niet zien. Van Bommel tot 2020, ze zullen dan zo'n beetje gaan puberen, in de basis. Het Eindhovense gemeentebestuur dat slechts een schijntje over had voor het prachtige veld? Wat is dat voor gekruidenier: aftreden met die handel. En zo niet, verplaatst Mark eigenhandig het stadion naar Spanje, daar kijkt de overheid niet op een miljoentje meer of minder.

PSV zal toch wel een keer de handrem aantrekken? Er is toch geen club die ingaat op ongebreidelde eisenpakketen? Of slaapt Mark tegenwoordig onder een rood-wit-blauw dekbed van Chivas Guadalajara?








maandag 26 maart 2012

HOGE LAARZEN MET VAN DIE VETERTJES

Onlangs ben ik naar het theater geweest, een voorstelling om snel te vergeten. De grap over het beperkte incasseringsvermogen van een deurwaarder was aardig, maar over het algemeen werd er van datzelfde incasseringsvermogen van het publiek behoorlijk wat gevraagd. Na afloop gezellig een biertje gedronken, dat maakt altijd een hoop goed.

Je hebt dat wel eens, dat je aan de gezichten voor je ziet dat er achter je wat speciaals aan de hand is. Een dame op leeftijd in zwarte kleding is op zichzelf nog niets bijzonders. In dorpjes in het binnenland van Sardinie loopt immers driekwart van de oude besjes in het zwart. Je kent het ook van Kreta, gerimpelde takkenwijven achter ezelsruggen vol met sprokkelhout. Zwarte weduwtjes voor spierwitte huisjes, dankbaar onderwerp voor een ansichtkaart. In het digitale tijdperk liggen die kaarten hoogstwaarschijnlijk met miljoenen te vergelen in Griekse magazijnen. Als die omzet ook nog wegvalt, probeer dan maar eens een economie draaiende te houden. Lastig hoor met alleen de export van 900 pallets Feta-kaas, maar dit terzijde....

Die zwarte kleding was nog tot daar aan toe, maar de laarzen van de theaterbezoekster deden het hem, die waren op zijn minst erg opvallend. Van die beenlange, spierwitte, goedkoop sexy rijglaarzen. Hoe platvloers kunnen hoge hakken zijn? Veters van een meter of drie, schrale liezen als offer voor een spannend gevoel. Laarzen bedoeld voor geoefende paaldanseressen, een soort van veiligheidsschoen voor op de stoep achter het station. Ook verkrijgbaar in grote maten, leuk afkledend onder het borsthaar tijdens de jaarlijkse boottocht door de grachten. In een doorsnee gezin toch wat minder gebruikelijk en zeker niet zichtbaar: meer voor het stiekeme uitleven achter dubbel gevoerde gordijnen. Dat soort laarzen aandoen naar het theater, een wanhopige roep om aandacht, een te expliciete belofte van een seksueel avontuur. Als dat het er zo dik opligt, dan kan dat toch alleen maar tegenvallen?

Ik moest daarom aan haar man denken. Was hij al op de hoogte van hetgeen hem straks te wachten stond. Wellicht in het begin van de avond netjes de afwasmachine gevuld en haar fietsband geplakt, even lekker onderuit voor de TV, AZ tegen Heracles. Steeds meer spijt dat hij haar ooit een muffig fietsenhok in had gesleurd, nu bijna 45 jaar geleden. Heerlijk had hij het toen gevonden, maar jongen, wat was het de laatste jaren tegen gevallen. Alsof je 's avonds vol verwachting mee mag met de aanvoerster van het Zweeds bikini-team, een machtig sensuele dans in blauwgele jarretels en dan valt je oog plotseling op een doosje Kukident op het IKEA-kastje. Een veelbelovend begin, daarna een keiharde klap in het gezicht, toch een beetje de samenvatting van zijn leven.

We moesten dus op ons hoede zijn in de foyer van het theater, van haar man had ze immers niets meer te verwachten. Waarschijnlijk was ze halverwege de middag al begonnen met het aandoen van de laarzen, niets zo lust opwekkend als urenlang gerijg: we waren kortom in groot gevaar. In gesloten formatie zijn we maar snel naar cafe Camille gevlucht. Cultureel verantwoord geroezemoes, dat heb je op zo'n moment net even nodig. Een biertje voor de schrik en een angstige blik op de uitgang, gelukkig die bleef dicht. Ook op de fiets naar huis zijn we haar niet meer tegen gekomen. Met de deur goed op slot heb ik uiteindelijk zelfs nog even een paar uurtjes de ogen dicht kunnen doen. Het belang van goed wegkomen, typisch iets dat niet onderschat mag worden.....

dinsdag 20 maart 2012

ROKJESDAG IN LAPLAND

Een vrijdagnacht in een Finse karaoke-bar boven de poolcirkel, dat moet men een keer hebben meegemaakt. Alcohol is vrijwel niet te betalen, maar continue toch drie rijen dik aan de bar. Gretig legen de Finnen de kelken, meestal in dorstige kelen, naarmate de avond vordert steeds vaker per ongeluk op de grond. Eens per week gezellig blijven plakken op klevende houten planken, een primaire levensbehoefte ten noordoosten van de Botnische Golf. Midden op de dansvloer luchtgitaar gaan spelen in een goudlederen broek, in Finland kijkt laat op de avond niemand er van op. Mensen die na heerlijk wangedrank in dronken paniek de uitgang niet meer kunnen vinden, hoe komen die dan thuis? Een roedel van 24 goed getrainde Siberische huskies, in ijskoude winternachten de ultieme geleidehonden tijdens de benevelde tocht huiswaarts.

Vaak laat je tijdens vakanties de gebruiken van de bevolking voor wat ze zijn. Op dit soort avonden heb ik echter de neiging me als volleerd antropoloog volledig onder te dompelen in de plaatselijke cultuur. Zo vreselijk dronken worden als de ongeremde Finnen is erg lastig. Maar als je heel goed je best doet, krijg je het in ieder geval voor elkaar dat je aan het eind van de nacht de auto toch beter kunt laten staan.

De volgende dag als beloning voor verstandigheid, lopend die verrekte auto weer mogen halen. Goed ingepakt op weg naar het enkele uren daarvoor nog zo bruisende centrum. Al gauw blijken de temperaturen behoorlijk gestegen te zijn. De handschoenen gaan uit, verschillende laagjes kleding pel ik al lopende af. Gestalten die tot gisteren zwijgend voorbij liepen, onherkenbaar ingepakt in dikke lagen wollen kleding, krijgen plotseling een menselijk gezicht. Af en toe zelfs een vriendelijk knikje, best sympathiek zo'n half ontdooide Fin.

Milaan - San Remo wordt volgende week pas verreden en er ligt nog minimaal een meter sneeuw, maar het is onmiskenbaar lente, zomaar, van de ene op de andere dag. Nu je dat eenmaal in de gaten hebt, wordt het duidelijker en duidelijker. Een eekhoorn heeft het nest verlaten en dartelt over de opeens niet meer zo koude sneeuw. Al dagen geen vogel gezien en nu zit een koolmees plotseling zijn lentewijsje te fietspompen. Uit het snaveltje ontsnappen kleine wolkjes, die prachtig afsteken tegen de strakblauwe lucht. De thermometer bij hotel Hullu Poro bevestigt de vermoedens, de minstreep is verdwenen, de temperatuur schurkt tegen de plus één. Met de zon erop begint de sneeuw aan smelten te denken, heel voorzichtig glijden de eerste brokjes sneeuw van de daken.

Nog één bocht naar links en ik ben bij de auto. In de verte komen twee meiden aan gelopen. In eerste instantie twijfel ik nog, maar 100 meter later is er geen ontkomen meer aan. Ja, ja, ik had het toch goed gezien, ze hebben inderdaad korte rokjes aan. Samen stappen ze parmantig door de sneeuw, minuscule lapjes om de billen. Bij het langs lopen, kijken de dames onbevreesd terug. Strakblauwe kijkers boven gezond blossende wangen. 'Hei', klinkt het synchroon uit dikke lagen lipgloss. Finse vrouwen sjansen dus toch, maar schijnbaar alleen boven nul. Uiteraard kijk ik even over mijn schouder, dat hebben ze wel verdiend. Melkwitte benen steken schril af tegen de zalig wiegende stof. Het noorderlicht is prachtig, maar bruin wordt je er dus bepaald niet van.

Altijd leuk om even mee te pikken, zo'n rokjesdag in het buitenland. Geen idee of de Finnen het fenomeen überhaupt kennen. Is er ook een Finse Martin Bril geweest, die rokjesdag onder de aandacht heeft gebracht van een groot publiek? Waarschijnlijk is dat in deze noordelijke contreien nog niet het geval geweest. Met de opwarmende aarde zal daar verandering in komen en op termijn wordt rokjesdag ook in het Fins een begrip. Laat ik er alvast maar een Fins woord voor introduceren: hameetpäivä, nu ook voor de Finnen iets om in het vroege voorjaar naar uit te kijken. Die dag, waarop de eerste sneeuw van de daken schuift, waarop beren ontwaken uit een lange winterslaap, waarop de handschoenen voor het eerst uitgaan, waarop het zonnetje de omgeving wat begint op te warmen, dat is nou typisch hameetpäivä. Heerlijk......


zaterdag 17 maart 2012

FINLAND

Onlangs ben ik op vakantie geweest naar het hoge noorden van Finland. Snerpende kou, krakende sneeuw en oneindige nachten, waarin het goed uitrusten is. Wat wil een mens nog meer?

Tijdens de tweede nacht werd ik echter gewekt door een irritant groen geflikker. We zaten nogal afgelegen, dus ik dacht in eerste instantie dat het mijn I-phone was, overvallen door de eenzaamheid, fanatiek op zoek naar contact. Wanhopig speurend naar andere bluetooth-apparaatjes, harder en harder flitsend. Waarschijnlijk wilde hij de kou even van zich af sms-en, zich opwarmen aan het getril van vier e-mailtjes. Helaas in een straal van 25 kilometer geen mens te bekennen, niemand in de buurt met een kek mobiel hebbedingetje. Ik had te doen met mijn telefoontje en om verder leed te voorkomen, heb ik hem maar uitgezet. Snel draaide ik me weer op de zij.

Na enkele minuten checkte ik voor de zekerheid toch even de slaapkamer, nog steeds dat groene licht. Mijn scheerapparaat, schoot me te binnen, ja ja, dat moest het zijn. De lampjes die tijdens het opladen aangeven hoe vol de batterij inmiddels weer is. Snel de stekker eruit, onzin ook dat gescheer midden in de taiga. Een gladde kin, een belediging voor ruige wildernis. Ik probeerde de slaap weer te vatten. Je kent het wel, licht geirriteerd en dan vier, vijf keer het kussen moeten opkloppen, omdat je niet meer lekker ligt.


Ik maakte de fout mijn ogen weer open te doen. Verrek, nog altijd dat groen. Ferm knalde ik het scheerapparaat tegen het nachtkastje. Met slechts twee tikken alle vijf de lampjes kapot. Ik kan u vertellen dat dat op zo'n moment heerlijk oplucht. Ik was trots op mezelf. Ik vond dat ik wel een borreltje had verdiend. Het was per slot van rekening ook nog eens vakantie. Even later liep ik voldaan en met een nog wat nagloeiende slokdarm de slaapkamer weer in. Vaag, maar goed zichtbaar een groenig schijnsel. Het laatste restje geduld was verdwenen. Ik gooide de buitendeur open en met een grote boog keilde ik het scheerapparaat over de eerste rij naaldbomen. 

Toen zag ik het pas, toen drong het tot me door. Het groene schijnsel kwam van buiten, het was het noorderlicht, schitterend! Snel heb ik mijn medereizigers gewekt en we hebben de hele nacht zitten genieten van dit noordelijke mysterie. Wat een schitterend schouwspel, als u de tijd heeft, moet u dat toch echt eens gaan bekijken. 

Het scheerapparaat heb ik de volgende morgen terug gevonden, uiteraard niet meer te repareren. Pas op Schiphol heb ik het zakje met onderdelen in de prullenbak gegooid. Toch een beetje een ongeschreven wet: als iemand uit de groep de reis niet overleeft, neem je hem mee terug. De laatste rustplaats in een vertrouwde omgeving: in dit geval het taxfree-winkelcentrum op Schiphol. Wat aangeslagen door dit definitieve afscheid, met een slordige baard van een week of vier en gekleed in een dikke pooljas, liep ik verder over onze nationale luchthaven. 'Of de opnames van Nova Zembla goed gelukt waren?', werd me gevraagd door een toevallige voorbijgangster. Pas bij de bagageband begreep ik waar deze opmerking vandaan kwam. Glimlachend dacht ik terug aan de reis, dat noorderlicht, mooi hoor.....








zondag 4 maart 2012

DE INVLOED VAN ANGELA OP MIJN SOKKENBOLLETJE

Nerds, vroeger waren ze vrijwel onzichtbaar, veilig opgesloten achter de poorten van de instituten voor beta-wetenschappen. Een glimp van Karpov op TV, in de verte achter zijn schaakbord, daar bleef het meestal dan wel bij. Zelden kwamen ze destijds prominent in beeld. Wereldkampioen dammen Jannes van der Wal bij Mies Bouwman, echt een shock voor TV-kijkend Nederland. En ook voor Jannes. Vreselijk verloren zat hij daar tussen de mensen in de studio, een naar zuurstof happende vis op het droge is beter in zijn element. Of tijdens een etappe naar l'Alpe d'Huez, opeens staat hij daar: een nerd in een foute spijkerbroek en een zwart Adidas-jasje. Midden op de weg, loerend door een klein fotocameraatje. Tevergeefs probeert hij een renner in beeld te krijgen. Nog nooit heeft er iemand tijdens een live-uitzending op TV zo vreselijk in de weg gestaan. Op het laatste moment ziet de nerd koploper Guerini op zich afrijden. Hij stapt instinctief opzij, pardoes tegen de vergeefs uitwijkende renner. Gezamenlijk vallen ze op de grond, de nerd met zijn volle gewicht op het voorwiel. De spaken kraken, maar begeven het niet. De koploper krabbelt op zijn fiets. De nerd heeft niet het besef de renner weer op snelheid te duwen. Drie bemoedigende klopjes op de rug, dat dan weer wel. Onbeholpenheid verheffen tot kunst, de nerd in optima forma...

Tegenwoordig is het een heel ander verhaal, het lijkt of de hele samenleving is ge-nerd-ificeerd. Vroeger was het nog vreemd: in gezelschap een apparaatje pakken en daar op gaan zitten kijken. De eerste digitale polshorloges met ingebouwde rekenmachine. Aan beide zijden vijf centimeter uit de pols stekend, maar toch echt die knopjes willen indrukken. Honderd maal 1,03 tot de zoveelste macht en gniffelend het resultaat aanschouwen. Zonderling en a-sociaal gedrag vonden we het destijds, voorbehouden aan sullige whizzkids. Tegenwoordig doen we allemaal niets anders. Vrijwel niemand kan ze ook maar eventjes missen: de smartphones, de Ipods, de Ipads. Het zijn de Quartz-polshorloges van tegenwoordig. Trimmen zonder een hartslagmetertje van Garmin? Men heeft geen idee meer hoe dat zou moeten. Elke vijf minuten in de kroeg een smsje, twee twittertjes en toch ook even googlen. Bellen en pingen in gezelschap, we vinden het heerlijk. Volgende week massaal in de rij voor de Ipad3, alleen al in Nederland zestien miljoen nerds...

Vandaar dat we ons meer en meer zijn gaan identificeren met de nerd. Succesvolle programma's als 'de Beauty en de Nerd', waarin we de andere kant van de geeks zien. Menselijk en gevoelig schijnen ze opeens te zijn. Wat geknip en gescheer, een setje nieuwe kleding en zie, de nerd als het nieuwe sexsymbool. Vroeger kon je in de kroeg nog cool zijn en kans op succes hebben. De laatste jaren waren de dames echter schaamteloos nerd-gericht. Tsjaa, dan moet je wel mee. Leren stuntelig een biertje om te stoten. Heerlijk is het als je dat soort dingen na enige oefening onder de knie krijgt. Genieten ook, die reactie van de vrouwen: massaal gezwijmel aan de natte bar, omdat dat schijnbaar moet van RTL5. Ongecordineerd van het linkerbeen op het rechterbeen wippen, ook dat gaat er in als koek. Het kapsel een beetje veronachtzamen, op zoek naar een truttig spencertje bij de Kringloop. Je groeit snel in de rol van nerd. Op een gegeven moment ben ik zelfs twee verschillend gekleurde sokken gaan dragen. Bijna niemand die het ziet, maar het is toch ook de ultieme manier van inleven: sokkenbolletjes van twee verschillende sokken. Af en toe gewoon even bij de open sokkenlade zitten, genieten van de tweekleurige bolletjes....

En toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Dat de nerd veel te eenzijdig werd belicht, te positief werd neergezet in de media de laatste tijd. Daarom was ik van de week zo blij met dat filmpje uit Duitsland. Op één of andere manier hadden ze de meest onhandige ober van Duitsland geselecteerd. Juist deze nerd moest een biertje voor Angela Merkel neerzetten. Een te lastige opgave: liefst vijf bier in de nek van de bondskanselier. Opeens was het helemaal terug: het stuntelige beeld van de nerd. Meesmuilende reacties op het net. De nerd keihard vallend van zijn voetstuk., terug naar het niveau van onbeholpenheid. Je ziet direct de omslag in de samenleving: de nerd is uit, ingehaald door de waarheid. Heerlijk vind ik het, cool weer wat leuks aan te kunnen trekken. Wat een opluchting: dat bier gewoon weer stoer in een teug in het keelgat te mogen gieten. Ook de sokkenbolletjes heb ik gelijk aangepakt. Ik ben er toch gauw een uurtje mee bezig geweest: eerst de bolletjes uit elkaar, de sokken op kleur leggen en vervolgens de monokleurige bolletjes netjes op een rij in de la. Met een grote glimlach heb ik de lade dichtgeschoven. Het tijdperk van de nerd hiermee afsluitend, met dank aan Angela Merkel...



























maandag 27 februari 2012

ZWARTE SHIRTS, WIE VERZINT HET?

Voor het eerst heeft Van Marwijk weer eens de WK-finale bekeken. Niet onze finale in Zuid-Afrika, die is voorlopig nog even veilig weg gepropt op een rijtje vreselijk inactieve hersencellen. Nee, het betreft de WK-finale rugby 2011, die tussen de uiteindelijke wereldkampioen Nieuw Zeeland en verliezend finalist Frankrijk. Schitterend heeft Bert het altijd gevonden, de Ka Mate, de beroemdste Haka, de ceremoniele Maori-dans, waarmee de Nieuw-Zeelandse rugbyers hun opponenten reeds voor de wedstrijd proberen te imponeren. Is dat niet iets voor zijn elftal? Bert heeft zichzelf overtuigd: de Haka moet het laatste stapje naar een kampioenschap worden! Het laatste stapje op weg naar eeuwige roem!

Al gauw heeft hij Nike gebeld, zulke zwarte shirts, dat moet voor ons toch ook mogelijk zijn? Het blijkt geen enkel probleem, sterker nog: het is een zegen voor de Amerikaanse producent van sportkleding. De shirts zijn namelijk goeddeels gemaakt uit gerecyclede PET-flessen: hoe donkerder de kleur van het recyclaat, hoe sneller de restanten van het Coca-Cola-rood van de etiketten onzichtbaar worden. Een dankbare uitdaging voor de snelle marketingjongens- en meiden van Nike: de nieuwe uittenues van Nederland, zwart, kracht uitstralend en ook nog eens milieuvriendelijk. Ja, ja, wat wil een mens nog meer....

Bert had het in het verleden hoofdschuddend aangekeken, die onverklaarbare drang, voetballers die het hele lichaam vol tattoos laten zetten. Een uur na het eerste profcontract, vaak het eerste bezoek bij Henk of Tattoo Bob. De Chinese maffia is er niets bij, bij al dat geplak en geplaat van onze voetbalhelden... Maar die armen vol met inkt, die zullen het erg goed doen tijdens de Hollandse Haka. De ingekleurde jongens mogen daarom vooraan staan. Vreselijk jammer dat Bouma heeft aangegeven nooit meer klaar te zijn voor het nationale team. Van der Wiel is echter een meer dan waardig vervanger. Heerlijk ingekleurd en ook nog behoorlijk ervaren in het ritmisch opdreunen van songteksten. Haka-teksten in dit geval.

Tijdens de geheime trainingen blijkt helaas al snel dat het niet gaat lukken, die Hollandse Haka. Dirk Kuit heeft er geen zin in. Onzin vindt de Katwijkse visserszoon het, heeft hij immers niet op het voetbalgala laten zien met Nederlandstalige muziek de hele zaal moeiteloos plat te krijgen? Bert probeert hem nog uit te leggen dat het toch lastig imponeren is met een Hollandse smartlap. Het verscheuren van een foto haalt het immers niet bij rollende bruine ogen en een uitgestoken Maori-tong. Een lege kruk, fel licht, een loflied op Mexico, elastieken benen. Het werkt volgens Bert of niet of zelfs averechts. Het 'kedeng kedeng (6x) oe oe'? Door de spelers weg gestemd: wel erg ongepast, dat kunnen we echt niet maken. En trouwens Israel heeft zich niet geplaatst. Dirk wil er, ondanks alle uitleg, totaal niet aan en gaat dwars liggen.

Ook zonder Dirk wil het niet lukken. Zo'n Haka uitvoeren zonder Maori-bloed; dat is toch erg lastig. Van Bommel staat op de derde rij tijdens het oefenen van de Haka. Instinctief trapt hij de spelers voor zich op de pezen. Hoe hij het ook probeert, hij kan er werkelijk niets aan doen. Al snel zitten alle spelers die toevallig op rij twee stonden met de enkels in het ijs. Strateeg Wesley, met zijn Jolanthe-tattoo uiteraard ook prominent op de eerste rij, is de volgende die van Van Bommel een smerige tik van achteren krijgt. Bert moet wel ingrijpen, dit gaat nooit lukken. Van der Wiel, die echt de smaak te pakken heeft, probeert de bondscoach nog op andere gedachten te brengen. Hij kent wel wat rappers-met-echt-heel-veel-tattoos, die als stand-in voor de wedstrijd de Haka zouden kunnen doen. 'Nee', geeft Bert teleurgesteld aan, 'overdaad schaadt, overal waar te voor staat is niet goed en in tattoo staat drie keer een "te"'. Hij deelt de hesjes uit en laat de spelers een partijvorm spelen.

In gedachten verzonken, vraagt Bert zich af wat hij nu nog met het thema zwart kan doen. Hij beseft al gauw dat de shirts niet gebruikt kunnen worden om weer flessen van te maken. Al die duizenden shirts, die hele marketing-campagne van Nike, die hele kleine kinderen, wroetend op de vuilbelten van de derde wereld op zoek naar lege flessen. De belangen zijn groot, Bert moet wat verzinnen. Misschien is Gothic een goed alternatief voor bij die zwarte shirts, bedenkt hij zich. Hij heeft geruchten gehoord dat assistent-coach Faber aan de slag zou gaan bij PSV. Zou het erg gedurfd zijn om Marilyn Manson als vervanger aan te trekken? En die hele lange Nederlander uit de Addams Family? Dat zou een prima perschef zijn. Als je de oogjes dicht knijpt, heeft ie zelfs wat weg van Kees Jansma. Het Wilhelmus door een Gothic band, sensationeel. Inkubus Sukkubus, toch de laatste jaren al experimenterend, die tijdens de Night of Darknes in Krefeld het dak eraf speelt met ons volkslied.

Bert wordt afgeleid door een kapotte waterfles langs het trainingsveld, oranje, die dan nog wel. Hij raapt de fles op en loopt richting prullenbak. Hij bedenkt zich en stopt de fles in zijn sporttas. Wellicht helemaal geen slecht idee om toch maar alvast oranje flessen te gaan inzamelen, je weet maar nooit. Zwarte shirts, hij had er nooit over moeten beginnen......










woensdag 22 februari 2012

KUT, EEN DICHTER

Een zaal vol mensen, een podium, een spreekstoel, een fles Spa blauw, een stapel boeken. Achter de spreekstoel een man, een beetje golvend grijs haar, kleding alsof hij 's middags nog bij een uitvaart is geweest. Hij zal toch niet echt gewoon gaan voorlezen? Zonder schroom wordt het eerste boek opengeslagen, nee toch....,  kut, een dichter. Niet direct de meest ideale setting voor een paar uur vermaak, zelfs niet op een doordeweekse dinsdagavond in Beverwijk. Of toch?

De man achter de spreekstoel is Nico Dijkshoorn. Nico klinkt nog vrij gewoontjes, maar Dijkshoorn staat natuurlijk als een huis. Dijkshoorn, toch ook een naam voor een sterke held die bij springtij mensen redt in stormachtige Februari-nachten. Of van een honkballer, die keer op keer moeiteloos de ballen het stadion uit knuppelt. Deze Dijkshoorn leest voor, hij vertelt, beter nog: hij neemt je mee op reis. Dijkshoorn, als je een naam moet kiezen voor een begenadigd virtuoos in de Nederlandse taal, zou je er voor kunnen gaan. Jannes Zilt, Ate Knotwilg, Gerard Wijde Wormer, Nico Dijkshoorn.

Bij elk verhaal een korte introductie, ogenschijnlijk uit de losse pols. Jezus, al had ik maar één zo'n pols..... De verhalen zelf zijn over het algemeen hilarisch, soms duikt hij een klein beetje de persoonlijke diepte in, de toonzetting echter altijd heerlijk getimed. Nico neemt ons mee. Het wordt een ontspannen tocht langs herkenbare situaties.

Gezamenlijk lopen we een imponerend schoolplein op, werkelijk afgeladen met medeleerlingen. Bij Nico bereikt de onzekerheid of zijn nieuwe jas in de smaak valt een ongekend hoogtepunt. Ik check ondertussen quasi-nochalant nog eens of dat uitgeknepen puistje, daar in het klamme randje boven de neusvleugel, toch niet weer is gaan bloeden. Gelukkig, we kunnen verder. Nico is inmiddels een brief aan het schrijven, aan zijn slager. Gewoon uit dankbaarheid en bewondering, omdat Nico zich enkele jaren geleden weer een jongetje voelde, midden in die slagerij. Helaas staat de spreekstoel ervoor, maar ik weet vrijwel zeker dat Nico opeens in een korte broek staat. Een knuistje propt vluchtig iets weg in de kortebroekzak, een stukje worst, leverworst. Voor straks, tijdens het signeren van de boeken na afloop van de lezing. 


'Of het publiek nog een verhaaltje blieft?', vraagt Nico. Voordat we antwoord kunnen geven, zitten we al in de voetbalkantine in Uffelte. Een boek over knaagdieren ligt op de bar, net niet ver genoeg van ons vandaan. Een hoek van de kaft drinkt met ons mee: het schrale pils uit een omgevallen glas heeft het boek van onze held Kuif helaas net bereikt. We proosten nog eens op een gedenkwaardige wedstrijd. Die derde goal van Kuif, bewust gescoord via een molshoop bij de tweede paal, ongekend.

Ook na afloop van de lezing van Nico Dijkshoorn proosten we. Hij was enorm goed, veel beter dan de gemiddelde cabaretier. Een goed bestede dinsdagavond! Achter een spreekstoel gaan staan, vroeger deden heel veel mensen dat, tegenwoordig in het theater redelijk uniek..... Maar het mag dus nog steeds! Gelukkig maar, zeker als het Nico Dijkshoorn betreft!






maandag 20 februari 2012

REPLAY FINALE 1978, deel 2

De finale van 1978 staat me nog helder voor de geest. Mijn grootouders hadden kleurentelevisie en daar zat de hele familie dus rijen dik voor. Veel te weinig stoelen,  prop prop, de kleintjes op rij 1 op de grond. Helemaal geen onaardige plek! In die tijd was men in Argentinie heel erg goed in gooien. Die kundigheid om dingen van grote hoogte naar beneden te gooien, daar stonden ze toen om bekend. Nou dat hebben we geweten: een half regenwoud hebben ze vlak voor de finale in wit-blauwe snippers van de bovenste ring gekieperd. Ik zie nog dat ene, heel eenzame, oranje snippertje dwarrelen. Met zwart-wit TV hadden we die toch echt gemist! 


De finale ging destijds verloren, maar er gaan geruchten dat er nu een onderzoek van de FIFA gaande is. De winst van Argentinie is onreglementair tot stand gekomen. We moeten rekening houden met de mogelijkheid dat er wedstrijden overgespeeld moeten worden. In deel 1 heeft u kunnen lezen hoe Willy en Rene van de Kerkhof te horen hebben gekregen dat ze wellicht weer moeten opdraven. Maar hoe is bijvoorbeeld Jan Jongbloed te weten gekomen dat hij mogelijk zijn eigen gebreide keeperstrui nog eens uit de kast moet halen?


Jan Jongbloed: Vissende tussen het riet, zag ik in mijn ooghoek plotseling een agent aan komen. Gek word ik daarvan, die controles op het vissen. Ik heb altijd een broertje dood aan vergunningen gehad, dus grote kans op een boete. Met een sierlijke snoekduik ben ik daarom vreselijk onopvallend tussen het riet gedoken. Loopt die overijverige diender stomtoevallig toch mijn kant op en tikt me op mijn schouder. Of ik hulp nodig had? Ongelooflijk, wat een bijdehante vraag....

Andre Gent, ijverige diender: Er waren wat bootjes gestolen langs die vaart en vandaar dat we daar wat vaker ons gezicht lieten zien. Loop ik daar op een vroege morgen te posten, hoor ik opeens een enorme klap. In eerste instantie dacht ik dat er een knotwilg was omgevallen, maar ik zie gelukkig nog net twee benen in het riet verdwijnen. Duidelijk iemand die niet gewend is te duiken, ongelooflijk wat een rotsmak. Ik ben er maar snel heen gerend om hulp te bieden.

Jan Jongbloed: Die kerel bleek best mee te vallen. Een voetbalkenner die me herkende en mij erop attendeerde dat we wellicht de finale van 1978 over moeten spelen. Nou daar had Jan in eerste instantie toch echt even geen trek in. Drie weken in dat land, zonder water en hengels in de buurt, ik moet er niet aan denken. Ik had het idee lekker in Nederland te blijven, op mijn vaste stekkies, lekker een beetje poeren of een week aas gooien om er dan een paar leuke vissies uit te trekken. Vissen is mijn lust en mijn leven...

Vismaat Dirk, twee jaar terug een mooie reis gemaakt in Argentinie: Met een chagrijnige bek kwam Jan aanzetten met dat hele verhaal over een mogelijke replay van 1978. Met geen hengel zouden ze hem het vliegtuig in kunnen slaan. Ik vertelde hem over mijn reiservaringen, over de prachtige stad Buenos Aires, de mooie kust, de watervallen, het heerlijke eten en als klap op de vuurpijl de schitterende pampa's. Je zag die snoet van hem opklaren. In één keer was hij helemaal om....

Jan Jongbloed: Een vismaat vertelde mij over het pamp-aas, volgens hem het mooiste wat hij ooit gezien had. Dat moest dan toch wat zijn. Als Zwartkruis belt, ben ik er bij. Terug neem ik gewoon een koffer vol magisch pamp-aas mee. Daar zal ik na terugkeer nog een hoop lol van hebben tijdens het vissen. Met dat pamp-aas tik ik natuurlijk moeiteloos scholen vis uit het water. Op internet zoek ik alvast mooi de adressen van een aantal Argentijnse hengelshops op....








donderdag 16 februari 2012

REPLAY FINALE 1978, deel 1



Willy van de Kerkhof: Van de week kwam Rene onze leesbril ophalen, zit zijn hand in het gips. Blinde, ben je weer ergens tegenaan gelopen, heb ik hem gevraagd. Gelijk weer ontkennen die gast en ondertussen maar zoeken naar die bril. God, niets zo irritant als een broer die nooit wat kan vinden. Dat gips is dus ook niet voor het carnaval. Blijkt dat ie echt helemaal niks mankeert, maar in het Elkerliek zijn hand exact hetzelfde heeft laten gipsen als destijds in Argentinie. De mensen hebben hem bij rksv Mulo namelijk wijs gemaakt dat we de finale van 1978 over moeten spelen.

Rene van de Kerkhof: Klopt, Gerard, mijn broer, belde van de week op. Hij had op internet gelezen dat die Argentijnen die wedstrijd tegen Peru hadden gekocht. Zwartkruis gaat je zeker bellen voor de replay, bereid je alvast maar voor. Dus ik wilde opzoeken wat dat nou betekende, replay, daar had ik nog nooit van gehoord. Ik dacht dat mijn leesbril in de serre lag. Mijn vrouw houdt nogal van poetsen, loop ik bladerend in het puzzelwoordenboek dwars door die veel te glimmende glazen deur. Tsjaa, ruim 100.000 woorden, dus die deur had ik even niet gezien. Grote snee in mijn rechterhand. Gelukkig hebben ze het in het ziekenhuis kunnen hechten, drie weken verband en ik ben weer de oude. Ben ik daarna bij Willy wezen zoeken naar die bril, maar god wat een teringbende in dat huis. Waarom mijn broer ooit de bijnaam de Stofzuiger heeft gekregen, is mij een groot raadsel. Die bril is dus nog mooi spoorloos.












maandag 13 februari 2012

CHIPOLOPOLO

Het zal ergens eind 2009 geweest zijn. De Zambiaanse taxichauffeur die me naar Batoka Airport reed, was oprecht blij met zijn Hollandse passagier. Ik heb het vaker meegemaakt, mensen die ongevraagd de opstelling van het Oranje van '74 opdreunen. De kennis van deze man ging veel verder. Hij wist werkelijk alles van het Nederlandse voetbal. Cruijff, Gullit, van Basten, natuurlijk. Maar Wijnstekers, Nanninga, Brard of Musampa? Indrukwekkend!

Ik kon er bitter weinig tegenover stellen. Shit, die nieuwe Zambiaanse spits van Utrecht, weggeplukt uit de Franse tweede divisie, wat was zijn naam ook al weer? Om niet al te dom te lijken, begon ik maar te praten over die andere eminence grise van politiek Zuidelijk Afrika. Kenneth Kaunda, eerste president van Zambia, begin jaren 70. Net aangekomen uit Zimbabwe was ik echter wat bevreesd me op politiek glad ijs te begeven en het gesprek leek stil te vallen.

Plotseling schoot ie me te binnen, hoe kon ik hem vergeten zijn. Bwalya Kalusha, de goedlachse Zambiaan, eind jaren 80 in het PSV-shirt een openbaring in de Nederlandse competitie. Bwalya was inmiddels voorzitter van de Zambiaanse voetbalbond. De chauffeur was er van overtuigd dat er een reden was dat Kalusha bij toeval niet in het vliegtuig zat. Het vliegtuig dat in 1993 pardoes uit de lucht viel bij Libreville in Gabon, een hele generatie Zambiaanse voetballers de dood in sleurend. "God heeft grootse plannen met Kalusha, hij is de man die het Zambiaanse voetbal successen gaat brengen!!", werd mij nog nageroepen, nadat ik betaald had en uit de taxi stapte.

Een paar dagen daarna checkte ik op internet de positie van Zambia op de FIFA-ranglijst. Op de eerste pagina's kon ik Zambia niet eens terug vinden, heerlijk dat grenzeloze optimisme van mijn chauffeur. Een week of twee geleden, Eurosport, de Afrika Cup, Zambia tegen Libie. Een enorm waterballet, die herinneringen opriep aan de  historische wedstrijd die Ajax eens speelde in Zaragoza. Na afloop van de wedstrijd hoorde ik dat Zambia zich zo goed als zeker voor de volgende ronde had geplaatst. De finale zou nota bene in Gabon, in Libreville gespeeld gaan worden. De woorden van de chauffeur stonden me plots weer helder voor de geest..... Libreville? Kalusha? Zambia? Succes? Het zou toch niet?

Zambia denderde door: Senegal verslagen, Soedan in de kwartfinale geen partij. Zelfs het favoriete Ghana in de halve finale overlopen door Zambiaans enthousiasme. In gedachten hing ik op de dag van de finale samen met mijn chauffeur tegen onze taxi, onder de mangobomen op het stoffige dorpspleintje van Simonga. Met rode konen luisterend naar het live-verslag op de radio. Zet hem op, Chipolopolo! Copper Bullets, zoals het elftal liefkozend is vernoemd naar het belangrijkste exportproduct.

Tegenstander Ivoorkust, bij de eerste beelden op Eurosport zonk me de moed in de schoenen. Wat een verschil in uitstraling. Mijn Zambianen waren toch niet gekrompen? In hun groene tenuetjes leken het wel eerstejaars scouts, beginnend aan de eerste voorzichtige wandeling door de duinen. De wedstrijd eindigde in 0-0....

De Ivorianen maakten grote indruk, tijdens het nemen van de penaltys. Breedgeschouderde, goedbetaalde en afgetrainde atleten. Beroemde voetballers, waarschijnlijk allemaal met gemak de honderd meter binnen elf seconden lopend. Ik moest even aan Ben Johnson denken. Panamera's, Bentleys en Mercedessen-met-klapdeuren kwamen voorbij. Eén Ivoriaan overbrugde in één sprong de afstand tussen middellijn en strafschopstip. Waarschijnlijk allemaal een aantal mooie huizen en een blonde vriendin. Niets zo decoratief op een duur betaald lederen bankstel als een langbenig model. De Ivoriaanse keeper heette Barry Copa, met zo'n naam kun je toch niet verliezen? Ja ja, riep Touré, na iedere succesvol ingeschoten penalty.

De Zambiaanse penaltynemers kwamen wel heel fragiel over. Ik kneep mijn ogen in spleetjes en het was bijna of ik vliegjes zag in de mondhoeken van een wel heel mager gezichtje. Ik vroeg me af waar Biafra ook weer lag. Drogba gaf, sportief als hij is, een Zambiaan bemoedigend een klop op een iel schoudertje. Ik was even bang voor een onherstelbare ontwrichting. Een elfjarig jongetje moest ook een penalty nemen. Wist zijn moeder wel dat hij nog zo laat op was?  De verslaggever vergiste zich en vertelde dat hij 25 jaar oud was.

Snoeihard knalde het jongetje de bal tegen het cameraatje in de bovenhoek van het doel. Wat? Vrijwel élke bal werd door de Zambianen foutloos in de kruising gekegeld. Je zag de twijfel in de benen slaan van de Ivorianen. Wat zijn dit voor gozertjes?, mompelde Kolo Touré en prompt miste hij zijn penalty. Ook de volgende Ivoriaanse prof, Gervinho, miste en Stoppira Sunzu, speler van het Congolese Tout Puissant Mazemba, schoot Zambia naar een historische overwinning.

Heerlijk die overwinning voor Kalusha, magistraal de troost voor de nabestaanden van de vliegramp, fantastisch voor Zambia!!!

Maar voor mij is de titel natuurlijk vooral van iemand anders, het is de titel van die ware voetbalkenner, de titel van mijn optimistische taxichauffeur uit Zambia....



















zaterdag 11 februari 2012

NOG EVEN EEN WARME DEKEN

Verontschuldigend en met lange gezichten kondigden ze het al aan. Die weermannen en vrouwen, tot voor enkele dagen nog zo populair. Ze probeerden de onheilstijding nog wat te verbloemen: "Eeh, sorry, de temperaturen gaan per ongeluk een klein beetje stijgen, maar waarschijnlijk pas zondag". Pfff, alsof ze hoogstpersoonlijk bij hogere machten een paar daagjes uitstel hadden geregeld. De schuld werd rap doorgeschoven: de pluimen, ja ja, de pluimen, die hadden het gedaan.

De pluimen van Europese en Amerikaanse weerkundigen. Indien de Nederlandse weerkundigen echt onafhankelijk waren geweest, was er niets aan het handje geweest in Winterwonderland. Hadden we nog minimaal drie weken vorst gehad. Maar nu zie je het als het ware aankomen: onvermijdelijk, dooi. Wat een koevoet van een woord: dooi. Een maand of elf doodsaaie dooi.....

De felgele jassen van de rayonhoofden, netjes opgeborgen in de linnenkast, met een oude handdoek over de schouders, goed beschermd tegen het stof. De laatste hoopjes sneeuw, keurig ontweken door fietsende studentes communicatie. Met huppelende paardenstaarten, in hun nieuwe lentejasjes op weg naar college. Ook het ijs, gitzwarte schepper van genot, ons ijs dus, zal onherroepelijk verdwijnen. Weg koudeperiode, die ons verenigde en als een warme deken beschermde tegen de boze buitenwereld. Weg dus warme deken, weg grote kom snert met zestien miljoen lepels....

Dat mooie rijtje: Lelystad -22, Heemskerk -17, Balk -0,2. Vanaf nu zullen we het weer moeten doen met andere rijtjes: Aleppo voor zo ver bekend 17 doden, Homs minimaal 24 doden, Damascus toch ook weer 10 doden. Of de percentages van de Republikeinen Newt, Ron, Mitt en Rick, ook zo interessant, of het daar weer van gaat vriezen!!

Maar ik voorspel u: het ijs komt terug. Nu al beginnen grote ijsvlaktes een beetje te scheuren en vormen zich schotsen. Er zullen geultjes ontstaan. Een straf briesje erbij en die losse brokken ijs willen allemaal naar dezelfde kant. Als massa's doldrieste lemmingen holderbolderend op weg naar de dijk. En dan piepend en krakend tot stilstand komen, kruiende ijsmassa's tegen de dijken. Het paard van Marken, volgende week op de voorpagina van de Telegraaf, bijna bedolven onder tonnen ijs.

Het ijs, nog één keer in de schijnwerpers van journalistiek Nederland. Een Hoogmis, aan de dijk afscheid nemen van een goede vriend. Kruien als laatste stuiptrekking. Vanuit kikkerperspectief gefilmde reporters zullen meeslepend verhalen over de recordhoogtes van de kruiende bergen. Over een apothekersechtpaar uit Zeewolde, veel verstand van pillen, maar geen gevoel voor de krachten van de natuur. Wandelend overvallen door scheurend ijs. Respectievelijk aangespoeld op Kornwerderzand en ten westen van Lemmer. Gelukkig verenigd, live voor de camera van de NOS. Over een hond met ijsbeer-ambities, een vuilnisbakkie met een afhangend linkeroor, na een zwerftocht van een week over het uit elkaar vallende ijs, toch nog gered door een kloeke helikopterpiloot.

Maar daarna wordt het stil, alles zal verteld zijn over de doldrieste winter. Het laatste live-verslag vanaf een inmiddels weer lege dijk. De verhalen zijn op en een adembenemende stilte het gevolg....... Is dat geen sneeuwklokje naast de linkervoet van de weerman?
















donderdag 9 februari 2012

GALAMADAMMEN

In mijn jongste jeugd zal ik het voor het eerst gehoord hebben: Galamadammen! Heel wat m-en en nog meer a's, een klankenwonder dat behoorlijk bleef hangen. In eerste instantie had ik geen idee van de betekenis. Madammen waren, gezien mijn prille leeftijd, nog even behoorlijk uit den boze. Waarschijnlijk daarom borg ik dit wonderlijke woord voorlopig even op als galadammen.

Dat klink wat vreemd, maar ik ben kind van de jaren '70, hoogtijdagen van het Nederlandse dammen. Drie Nederlandse wereldkampioenen behaalden in 12 jaar tijd liefst 9 mondiale titels. Geen idee of er tegenwoordig nog op niveau gedamd wordt in Nederland, maar Ton, Harm en zeker Jannes waren in die tijd tegen wil en dank ware TV - iconen. Met limonade op de bank, kijken hoe Mies aan wereldkampioen Jannes vroeg hoe oud hij was. Geniaal, waar haalde ze het vandaan! En Jannes natuurlijk niet antwoorden, die keek wel beter uit in zijn grijs met donkergrijs geruite overhemd. Ja, die Jannes was me er eentje. Kwam geregeld te laat, omdat hij zich versliep in de trein. Moeiteloos weken aaneen vreedzaam snurkend in de tweede klasse. De twaalfkruinige nerd als held, Nederland was zijn tijd ver vooruit....

Later begreep ik dat het niet galadammen was, maar Galamadammen. Een buurtschap en dan nog wel vlak bij Koudum in Friesland. Zodra het kwik 's winters onder nul kroop, kwam Galamadammen voorbij. Meestal in een context van andere illustere grootheden als koudegolf, elf, "het bruggetje van" of ijssuppletie. Galamadammen werd diep in mijn brein geslepen en nam mythische proporties aan. Galamadammen wakkerde diepere gevoelens bij mij aan. Galamadammen, daar moest ik een keer heen!

In de afgelopen jaren sleepte ik mezelf naar een breed scala van schier onbereikbare plekken: Beerenberg, Malecon, White Hart Lane, Fernando do Noronha, noem maar op. Door die overvloed van machtige indrukken, was ik Galamadammen bijna vergeten. Maar tijdens de historische vorstperiode van de afgelopen weken liep hij daar opeens. Een man met een klein ringbaardje in een ietwat te grote, maar zeker veel te gele jas: het rayonhoofd van Galamadammen. Direct was mijn fascinatie terug: Galamadammen, daar moet ik nu toch echt een keer heen!

Ik heb het al helemaal uitgestippeld. Op de eerste zwoele zomerdag huur ik met een aantal vrienden een grote Amerikaanse bak, snoeiharde muziek op de Afsluitdijk en dan afzakken naar het Zuiden. Ergens tussen de Morra en Alde Karre op zoek naar Galamadammen. Tuurlijk weet ik dat mijn verwachtingspatroon veel te hoog is. Dat hele Galamadammen gaat vanzelfsprekend enorm tegen vallen. Eerlijk gezegd, verheug ik me daar op: zittend tussen het bloeiende gras, loom kijkend naar het heerlijke niets van Galamadammen. Wie gaat er mee?