DE ODE VAN BRADLEY

Dat Wiggins grote kans maakte om de Tour de France te winnen, was al ruim voor de start van de ronde bekend. Weinig verrassende winnaar, maar toch een aparte vogel, die gebakbaarde Bradley.

Een Tour-winnaar met haar op het gezicht? Toch zoiets als een nijlpaard die een miss-verkiezing wint. Scheutig onkruid, shoppend op de PC Hooft. Een binnenhuisarchitect met onverklaarbare drempelvrees. De renners uit het begin van de 20ste eeuw hadden nog dikke snorren, omdat "zulks hun grooter succes bij het schoone geslacht bezorgde". Sinds vele tientallen jaren zijn wielrenners echter werkelijk allergisch voor beharing. Volgens mij wordt er behoorlijk wat afgeschoren, geharst en geepileerd in het gemiddelde rennershotel. Die derde ploegleiders? Meesterlijke kenners van elk ontharingsritueel. Hars, gelukkig niet op de ellenlange lijst van verboden middelen.

En toch had ik het eerder gezien: die combinatie van een geel sportshirt en een ruig behaard gezicht. Ik heb me wezenloos zitten piekeren: welke andere renner won de Tour met bakkebaarden. Ik kon er maar niet opkomen. Tot een dag of vijf geleden, een treurig bericht in de krant. Dick Nanninga in coma, na een operatie waarbij zijn linkerbeen is afgezet. Dick, nationale held, die het Nederlandse volk van de bank deed opveren na zijn goal in de WK-finale van 1978.

De gelijkenis is treffend. Toch houd ik het voorlopig nog even op toeval dat Wiggins in 1980 geboren is in Belgie, niet eens zo ver van Kerkrade, waar onze Dick destijds zijn goals bij elkaar kopte.

De bakkebaarden van Bradley Wiggins, in mijn ogen een prachtig ode aan Dick Nanninga.

O JEE, DUO-KLEDING

Het slechte zomerweer van de laatste weken heeft een ongedacht, maar desastreus gevolg. Verveling verdrijven door alvast voor de rest van de week de piepers te schillen. Je moet wat in zo'n voortent tijdens een oneindige stortbui. Urenlang met het aardappelmesje in de knuist luisteren naar het tikken van de regen op het voortentdak. Het grondzeil voor de duizendste keer netjes wegproppen in de hoeken. Weer een nieuw boek op schoot, rillend in korte broek en warme trui.

Bij de eerste zonnestralen er op uit, de beklemmende ruimte van de klamme voortent ontvluchten. Het weer nog niet goed genoeg voor een bad in de zon. Een rondje fietsen dan maar, daar kan niets mis mee zijn, toch? Vaak niet, maar ook de afgelopen dagen het straatbeeld weer ontsierd door oudere echtparen in duopak. Onbegrijpelijk, mensen die niet in staat zijn de neiging te onderdrukken dezelfde kleding aan te trekken.

Van die Siamese tweelingen die elkaar pas in de laatpubertijd op een dorpskermis hebben ontmoet.  Latent homosexuele gevoelens stiekem voeden door vrouwlief steeds meer op je te laten lijken. Het zwartkanten stoeipak al decennia geleden vervangen door unisex vrijetijdskledij. Sommige dingen zouden echt verboden moeten worden!! Blind zijn is vast geen pretje, maar het zou mij niet verbazen als dat braille tekortschiet in de omschrijving van de ultieme potsierlijkheid van het duopak. Zou bijvoorbeeld zo'n Vincent Bijlo dat geluk wel voldoende beseffen?

Duopakkers? Zo'n stel moet aan de hond, op de trouwe viervoeter gaan lijken, alles beter dan op elkaar.....

DE LURVEN VAN EEN CHINEES

Afgelopen zaterdag een bizar voorval tijdens een kort fietstochtje van Brouwerij 't IJ naar proeflokaal De Druif. Mijn maat, plotseling stuiterend over de eeuwenoude klinkers van de Amsterdamse binnenstad, aangereden door een Chinees op een scooter. Ondanks het gebrek aan beprikkeld draad: zelden zo'n overtuigende imitatie van Johnny Hoogerland gezien, hulde!

Opkrabbelen uit de goot en dan verbouwereerd de Chinees aanstaren, wat moet je anders. Hij geeft aan het expres gedaan te hebben, een minuutje daarvoor heeft hij in zijn beleving even voor ons moeten afremmen. Afremmen in het verkeer, voor de gemiddelde Chinees schijnbaar onverkropbaar. Logisch dat je dan even verhaal komt halen door met een kilometertje of vijftig van achter tegen een weerloze fietser aan te knallen. Zucht, vroeger lag dit soort dwazen naakt aan de ketting, tegenwoordig bezitten ze zowaar hippe scooters.

Normaal gesproken zou ik niet zo snel grapjes maken over iemands afkomst en ik heb ook niets tegen Chinezen, maar deze dolleman heeft het te bont gemaakt. Anderhalf miljard Chinezen over één kam scheren, heerlijk, laat me toch even. Deze man had toch ergere verkeerssituaties meegemaakt? In zijn jeugd elke Chinese binnenstad een krioelend infarct van met paksoi volgeladen bakfietsen en reutelende brommerzwermen. En ook zo'n lange reis in een met obers en koks volgestampte container, die overleef je toch zeker alleen als je wat van elkaar kunt hebben?

De Chinees neemt intussen een dreigende houding aan. Ach god, een lichaam verschrield door een overdaad aan uren achter een toetsenbord. Beta Bruce Lee. De tatami overduidelijk onbekend terrein. Snel verandert hij maar van tactiek en hij begint in blinde paniek op het toetsenbordje van zijn IPhone te rammen. Plots wil hij foto's nemen en de politie bellen, dreigementen waar we ook niet echt van staan te trillen. Schamper, is dit nu zo'n Belchinees?

Achteraf gezien hadden we die scooter natuurlijk met een grote boog het Kikkerbilsluisje in moeten flikkeren. Of die maf(Nam)Kees flink door elkaar moeten schudden. Even stond ik op het punt de Aziaat daadwerkelijk stevig in de kladden te grijpen. Maar ik ben nu eenmaal te weinig gewelddadig. Een ferme stap naar voren en je dan plots bedenken waar die hele kladden dan ook al weer zitten? Heeft zo'n Chinees eigenlijk nog wel lurven of zijn die weg geevolueerd als wisselgeld voor die te zware bovenoogleden?

Vanavond nog even heerlijk gegoogled op "kladden en lurven". Weer veel geleerd, bijvoorbeeld over vinkenbanen en middeleeuwse kleding. Maar de geit, die schijnt toch echt de koning van de lurf te zijn. Die lellige velletjes onder menig geitenkin? Lurven in optima forma! Ik moet denken aan de vergeten gerechten in De Wereld Draait Door. Chef Kranenborg genietend van Matthijs, de presentator heerlijk smullend van gesmoorde geitenlurf op een bedje van gedroogde pruim. Een delicaat, maar wel heel erg vergeten Chinees gerechtje, dat naar verluidt bevorderlijk is voor de verdraagzaamheid.....