In mijn jongste jeugd zal ik het voor het eerst gehoord hebben: Galamadammen! Heel wat m-en en nog meer a's, een klankenwonder dat behoorlijk bleef hangen. In eerste instantie had ik geen idee van de betekenis. Madammen waren, gezien mijn prille leeftijd, nog even behoorlijk uit den boze. Waarschijnlijk daarom borg ik dit wonderlijke woord voorlopig even op als galadammen.
Dat klink wat vreemd, maar ik ben kind van de jaren '70, hoogtijdagen van het Nederlandse dammen. Drie Nederlandse wereldkampioenen behaalden in 12 jaar tijd liefst 9 mondiale titels. Geen idee of er tegenwoordig nog op niveau gedamd wordt in Nederland, maar Ton, Harm en zeker Jannes waren in die tijd tegen wil en dank ware TV - iconen. Met limonade op de bank, kijken hoe Mies aan wereldkampioen Jannes vroeg hoe oud hij was. Geniaal, waar haalde ze het vandaan! En Jannes natuurlijk niet antwoorden, die keek wel beter uit in zijn grijs met donkergrijs geruite overhemd. Ja, die Jannes was me er eentje. Kwam geregeld te laat, omdat hij zich versliep in de trein. Moeiteloos weken aaneen vreedzaam snurkend in de tweede klasse. De twaalfkruinige nerd als held, Nederland was zijn tijd ver vooruit....
Later begreep ik dat het niet galadammen was, maar Galamadammen. Een buurtschap en dan nog wel vlak bij Koudum in Friesland. Zodra het kwik 's winters onder nul kroop, kwam Galamadammen voorbij. Meestal in een context van andere illustere grootheden als koudegolf, elf, "het bruggetje van" of ijssuppletie. Galamadammen werd diep in mijn brein geslepen en nam mythische proporties aan. Galamadammen wakkerde diepere gevoelens bij mij aan. Galamadammen, daar moest ik een keer heen!
In de afgelopen jaren sleepte ik mezelf naar een breed scala van schier onbereikbare plekken: Beerenberg, Malecon, White Hart Lane, Fernando do Noronha, noem maar op. Door die overvloed van machtige indrukken, was ik Galamadammen bijna vergeten. Maar tijdens de historische vorstperiode van de afgelopen weken liep hij daar opeens. Een man met een klein ringbaardje in een ietwat te grote, maar zeker veel te gele jas: het rayonhoofd van Galamadammen. Direct was mijn fascinatie terug: Galamadammen, daar moet ik nu toch echt een keer heen!
Ik heb het al helemaal uitgestippeld. Op de eerste zwoele zomerdag huur ik met een aantal vrienden een grote Amerikaanse bak, snoeiharde muziek op de Afsluitdijk en dan afzakken naar het Zuiden. Ergens tussen de Morra en Alde Karre op zoek naar Galamadammen. Tuurlijk weet ik dat mijn verwachtingspatroon veel te hoog is. Dat hele Galamadammen gaat vanzelfsprekend enorm tegen vallen. Eerlijk gezegd, verheug ik me daar op: zittend tussen het bloeiende gras, loom kijkend naar het heerlijke niets van Galamadammen. Wie gaat er mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten