Het zal ergens eind 2009 geweest zijn. De Zambiaanse taxichauffeur die me naar Batoka Airport reed, was oprecht blij met zijn Hollandse passagier. Ik heb het vaker meegemaakt, mensen die ongevraagd de opstelling van het Oranje van '74 opdreunen. De kennis van deze man ging veel verder. Hij wist werkelijk alles van het Nederlandse voetbal. Cruijff, Gullit, van Basten, natuurlijk. Maar Wijnstekers, Nanninga, Brard of Musampa? Indrukwekkend!
Ik kon er bitter weinig tegenover stellen. Shit, die nieuwe Zambiaanse spits van Utrecht, weggeplukt uit de Franse tweede divisie, wat was zijn naam ook al weer? Om niet al te dom te lijken, begon ik maar te praten over die andere eminence grise van politiek Zuidelijk Afrika. Kenneth Kaunda, eerste president van Zambia, begin jaren 70. Net aangekomen uit Zimbabwe was ik echter wat bevreesd me op politiek glad ijs te begeven en het gesprek leek stil te vallen.
Plotseling schoot ie me te binnen, hoe kon ik hem vergeten zijn. Bwalya Kalusha, de goedlachse Zambiaan, eind jaren 80 in het PSV-shirt een openbaring in de Nederlandse competitie. Bwalya was inmiddels voorzitter van de Zambiaanse voetbalbond. De chauffeur was er van overtuigd dat er een reden was dat Kalusha bij toeval niet in het vliegtuig zat. Het vliegtuig dat in 1993 pardoes uit de lucht viel bij Libreville in Gabon, een hele generatie Zambiaanse voetballers de dood in sleurend. "God heeft grootse plannen met Kalusha, hij is de man die het Zambiaanse voetbal successen gaat brengen!!", werd mij nog nageroepen, nadat ik betaald had en uit de taxi stapte.
Een paar dagen daarna checkte ik op internet de positie van Zambia op de FIFA-ranglijst. Op de eerste pagina's kon ik Zambia niet eens terug vinden, heerlijk dat grenzeloze optimisme van mijn chauffeur. Een week of twee geleden, Eurosport, de Afrika Cup, Zambia tegen Libie. Een enorm waterballet, die herinneringen opriep aan de historische wedstrijd die Ajax eens speelde in Zaragoza. Na afloop van de wedstrijd hoorde ik dat Zambia zich zo goed als zeker voor de volgende ronde had geplaatst. De finale zou nota bene in Gabon, in Libreville gespeeld gaan worden. De woorden van de chauffeur stonden me plots weer helder voor de geest..... Libreville? Kalusha? Zambia? Succes? Het zou toch niet?
Zambia denderde door: Senegal verslagen, Soedan in de kwartfinale geen partij. Zelfs het favoriete Ghana in de halve finale overlopen door Zambiaans enthousiasme. In gedachten hing ik op de dag van de finale samen met mijn chauffeur tegen onze taxi, onder de mangobomen op het stoffige dorpspleintje van Simonga. Met rode konen luisterend naar het live-verslag op de radio. Zet hem op, Chipolopolo! Copper Bullets, zoals het elftal liefkozend is vernoemd naar het belangrijkste exportproduct.
Tegenstander Ivoorkust, bij de eerste beelden op Eurosport zonk me de moed in de schoenen. Wat een verschil in uitstraling. Mijn Zambianen waren toch niet gekrompen? In hun groene tenuetjes leken het wel eerstejaars scouts, beginnend aan de eerste voorzichtige wandeling door de duinen. De wedstrijd eindigde in 0-0....
De Ivorianen maakten grote indruk, tijdens het nemen van de penaltys. Breedgeschouderde, goedbetaalde en afgetrainde atleten. Beroemde voetballers, waarschijnlijk allemaal met gemak de honderd meter binnen elf seconden lopend. Ik moest even aan Ben Johnson denken. Panamera's, Bentleys en Mercedessen-met-klapdeuren kwamen voorbij. Eén Ivoriaan overbrugde in één sprong de afstand tussen middellijn en strafschopstip. Waarschijnlijk allemaal een aantal mooie huizen en een blonde vriendin. Niets zo decoratief op een duur betaald lederen bankstel als een langbenig model. De Ivoriaanse keeper heette Barry Copa, met zo'n naam kun je toch niet verliezen? Ja ja, riep Touré, na iedere succesvol ingeschoten penalty.
De Zambiaanse penaltynemers kwamen wel heel fragiel over. Ik kneep mijn ogen in spleetjes en het was bijna of ik vliegjes zag in de mondhoeken van een wel heel mager gezichtje. Ik vroeg me af waar Biafra ook weer lag. Drogba gaf, sportief als hij is, een Zambiaan bemoedigend een klop op een iel schoudertje. Ik was even bang voor een onherstelbare ontwrichting. Een elfjarig jongetje moest ook een penalty nemen. Wist zijn moeder wel dat hij nog zo laat op was? De verslaggever vergiste zich en vertelde dat hij 25 jaar oud was.
Snoeihard knalde het jongetje de bal tegen het cameraatje in de bovenhoek van het doel. Wat? Vrijwel élke bal werd door de Zambianen foutloos in de kruising gekegeld. Je zag de twijfel in de benen slaan van de Ivorianen. Wat zijn dit voor gozertjes?, mompelde Kolo Touré en prompt miste hij zijn penalty. Ook de volgende Ivoriaanse prof, Gervinho, miste en Stoppira Sunzu, speler van het Congolese Tout Puissant Mazemba, schoot Zambia naar een historische overwinning.
Heerlijk die overwinning voor Kalusha, magistraal de troost voor de nabestaanden van de vliegramp, fantastisch voor Zambia!!!
Maar voor mij is de titel natuurlijk vooral van iemand anders, het is de titel van die ware voetbalkenner, de titel van mijn optimistische taxichauffeur uit Zambia....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten