Een zaal vol mensen, een podium, een spreekstoel, een fles Spa blauw, een stapel boeken. Achter de spreekstoel een man, een beetje golvend grijs haar, kleding alsof hij 's middags nog bij een uitvaart is geweest. Hij zal toch niet echt gewoon gaan voorlezen? Zonder schroom wordt het eerste boek opengeslagen, nee toch...., kut, een dichter. Niet direct de meest ideale setting voor een paar uur vermaak, zelfs niet op een doordeweekse dinsdagavond in Beverwijk. Of toch?
De man achter de spreekstoel is Nico Dijkshoorn. Nico klinkt nog vrij gewoontjes, maar Dijkshoorn staat natuurlijk als een huis. Dijkshoorn, toch ook een naam voor een sterke held die bij springtij mensen redt in stormachtige Februari-nachten. Of van een honkballer, die keer op keer moeiteloos de ballen het stadion uit knuppelt. Deze Dijkshoorn leest voor, hij vertelt, beter nog: hij neemt je mee op reis. Dijkshoorn, als je een naam moet kiezen voor een begenadigd virtuoos in de Nederlandse taal, zou je er voor kunnen gaan. Jannes Zilt, Ate Knotwilg, Gerard Wijde Wormer, Nico Dijkshoorn.
Bij elk verhaal een korte introductie, ogenschijnlijk uit de losse pols. Jezus, al had ik maar één zo'n pols..... De verhalen zelf zijn over het algemeen hilarisch, soms duikt hij een klein beetje de persoonlijke diepte in, de toonzetting echter altijd heerlijk getimed. Nico neemt ons mee. Het wordt een ontspannen tocht langs herkenbare situaties.
Gezamenlijk lopen we een imponerend schoolplein op, werkelijk afgeladen met medeleerlingen. Bij Nico bereikt de onzekerheid of zijn nieuwe jas in de smaak valt een ongekend hoogtepunt. Ik check ondertussen quasi-nochalant nog eens of dat uitgeknepen puistje, daar in het klamme randje boven de neusvleugel, toch niet weer is gaan bloeden. Gelukkig, we kunnen verder. Nico is inmiddels een brief aan het schrijven, aan zijn slager. Gewoon uit dankbaarheid en bewondering, omdat Nico zich enkele jaren geleden weer een jongetje voelde, midden in die slagerij. Helaas staat de spreekstoel ervoor, maar ik weet vrijwel zeker dat Nico opeens in een korte broek staat. Een knuistje propt vluchtig iets weg in de kortebroekzak, een stukje worst, leverworst. Voor straks, tijdens het signeren van de boeken na afloop van de lezing.
'Of het publiek nog een verhaaltje blieft?', vraagt Nico. Voordat we antwoord kunnen geven, zitten we al in de voetbalkantine in Uffelte. Een boek over knaagdieren ligt op de bar, net niet ver genoeg van ons vandaan. Een hoek van de kaft drinkt met ons mee: het schrale pils uit een omgevallen glas heeft het boek van onze held Kuif helaas net bereikt. We proosten nog eens op een gedenkwaardige wedstrijd. Die derde goal van Kuif, bewust gescoord via een molshoop bij de tweede paal, ongekend.
Ook na afloop van de lezing van Nico Dijkshoorn proosten we. Hij was enorm goed, veel beter dan de gemiddelde cabaretier. Een goed bestede dinsdagavond! Achter een spreekstoel gaan staan, vroeger deden heel veel mensen dat, tegenwoordig in het theater redelijk uniek..... Maar het mag dus nog steeds! Gelukkig maar, zeker als het Nico Dijkshoorn betreft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten