zondag 29 april 2012

GULLFEST 2012, PHOTOBLOG (ENGLISH)

During the Gullfest 2012 a wise man learned me that there are at least 200 different ways to bend a paperclip. It was a very big mistake to take this lesson too literally. But it was a big relief that the docter told me yesterday that the bandages will be removed somewhere in the coming days and with a bit of help from a physiotherapist there might be a fair change that my fingers will fully recover.

Although I misinterpreted his lessons at first, the man learned me among others that it could be possible to find Siberian Snowbuntings in Vardo. Only one day later Mike Robinson and I indeed found two birds with features of this eastern subspecies Plectrophenax nivalis vlasowae. Thanks Martin, that was a good one!


The Gullfest 2012 was about birding. And indeed it was, birding with a capital B! Already a lot has been written about this Gullfest 2012 and for good stories and even better pictures I would like to direct you to websites of some other birders. Check out www.biotope.no were you can read a lot and also find directions to the beautiful websites of for example Martin Garner, Tristan Reid and Vincent van der Spek.

I take the famous way, nr 201 to bend the paperclip, yet another way to show the attractiveness of Varanger. One day the light on the water was perfect and I kept on zooming in. Sorry for the Long-tailed Duck in the first picture (lol), but I really liked the mixtures of the colors of the tiny waves in the harbour.






Above Vadso I took the following picture a few days later: a pattern on the rock, most lickely some kind of Crustose Lichen. I like to zoom in and take pictures like this one, but you should always take care that you don't miss a good bird.


When I took this picture we were looking for a Willow Grouse and indeed one flew over my head just when I made the shot. Happily Tristan Reid shouted that I had to look up and I was just in time to see the bird flying over. Never underestimate the importance of a few friends during birding! The flying Willow Grouse looked a bit like a picture I took in the beginning of May 2011, near Skaftafell, southern Iceland, but that bird was a Rock Ptarmigan.


Another bird, but a close family member, which I could approach quite easy.


Birding in the arctic: it is something really special. If you are a birder don't hesitate to join the Gullfest 2013!!







vrijdag 27 april 2012

EEN PLAKKEND DOUCHEGORDIJN

De laatste tijd heb ik een aantal reizen gemaakt door afgelegen gebieden boven de poolcirkel. De hele dag door de kou bikkelen, dan is het toch lekker dat je de zekerheid hebt van een echt goede plek om te overnachten. Deze week voor het werk enkele dagen naar Engeland geweest en wat boven de poolcirkel schijnbaar moeiteloos lukt, is blijkbaar niet overal een zekerheidje.

Een voorbij waaiende kippenschuur door storm en regen? Ach, dat voldoet nog aan een bepaald verwachtingspatroon. Als de zon in Engeland zou schijnen, heb je wellicht steeds de neiging om gewoon rechts te gaan rijden. Levensgevaarlijk! Een ietwat te vette maaltijd? Geen probleem, dat is toch ook een beetje de charme van de Engelse keuken. Tegen beter weten in op zoek naar verse groenten tussen de worstjes, het ei en de ham. Je weet maar nooit: andere mensen kopen al tientallen jaren elke maand een staatslot.

Wat irriteert, is bijvoorbeeld zo'n verwarming op de kamer. Een muur van hitte die de adem afsnijdt, een training voor de elitetroepen van de SAS is er niets bij. Lekker TV kijken, komt er ook niet echt van. Het continue zappen van de hotelmanager als ultieme service voor de gasten. Kijken hoe de dorpsschilder de rookschade van de vorige avond probeert weg te kwasten. Blijkbaar de voornaamste bron van entertainment en dat is toch behoorlijk veelzeggend.

Zich gestaag opbouwende onvrede, oei, maar snel een verkwikkende douche om tot bedaren te komen. Nee toch, een iel sijpelend straaltje, waaronder het vrijwel onmogelijk afspoelen is. Een prestatie van formaat als je bijna het hele lichaam toch nat hebt weten te krijgen en dan het onvermijdelijke. Het klevende douchegordijn, dat zich vast zuigt aan de volledige ronding van de billen. U herkent het vast wel. Stokstijf blijven staan en niet te diep inademen, dan zijn we immers verder van huis.

Gelukkig heb ik me uiteindelijk weten te ontworstelen aan de klemmende omhelzing van het gordijntje. Maar na de eerste opluchting bekijk je het doek nog eens nader en zie je de geschiedenis van de badkamer aan je voorbij trekken. Een snipverkouden vertegenwoordiger, tot bloedens toe snuitend in mijn doek. Een bejaarde vrouw, een laatste onstuimige sexpartij, twee lillende billen, schurend tegen het plastic. Zo vlak naast het toilet: het gordijn duizend keer als alternatief voor ontbrekend toiletpapier. Bezopen gasten die alles kletterend laten lopen tijdens een poging zich te wassen. De ultieme ranzigheid van een veel te oud douchegordijn. Knisperend door een eeuwenoude laag van ex-menselijke cellen, een walhalla voor ongedierte en ziektekiemen.

Er is in Engeland heel veel gebeurd de laatste jaren. Een Nederlands sprekende politicus die vice-premier wordt. De winst in de Falklandoorlog, wereldkampioen voetbal in '66, Victoria die het Crystal Palace opent. De Industriele revolutie, Willem III koning van Engeland. Shakespeare, ook een aardige blogger, maar dan in zijn tijd. De aanleg van Stonehenge, kortom aan energie geen gebrek.

In al die tijd is echter niemand op het idee gekomen mijn douchegordijntje eens te vernieuwen. De ultieme vorm van nalatigheid, dan voel je je toch behoorlijk gedupeerd. Even had ik de neiging mijn frustraties bot te vieren en mijn steentje bij te dragen aan de geschiedenis van het gordijn. Het vizier stond reeds op scherp, maar ik heb me net op tijd bedacht. Een kwartslag naar links, het legen van de blaas, kletterende opluchting op het glazuur van het toilet. Het gordijn bleef deze vernedering in ieder geval bespaard.

Het geeft behoorlijk wat voldoening: onder moeilijke omstandigheden een Engelse gentleman te kunnen blijven. Het belang van beheersing is dus kortom ook iets wat niet moet worden onderschat!













maandag 23 april 2012

MODELLEN

Tuurlijk is het begrijpelijk dat een hippe mode-ontwerper zijn creaties niet op een volgevreten molenpaard wil tonen aan het grote publiek. Veel modellen zien er ook best meer dan appetijtelijk uit. Maar een klein deel van die modellen zijn toch echt eng, veel te dun. Vorige week zag ik een vlokje schrale modellen op TV, zo'n groepje met de biomassa van twee waterjuffers.

Vreselijk vind ik het, dat ge-imiteer van een wandelstok. Het nastreven van de lichaamsbouw van een murene. Simpelweg ontkennen dat McDonalds bestaat. Die onwetendheid van het genot van de eerste hap in een Big Mac, wat een gemis. Nooit eens een verkwikkende slok cola, maar elke dag tegen heug en meug een paar liter water. Meiden, water in die hoeveelheden is om heidebrandjes mee te blussen en niet voor het onderdrukken van het hongergevoel. Uitdrukkingsloos staren in de verte, hongerend dagdromen over 83 gram gemalen appel. Wat er dan nog ontbreekt zijn de vliegjes op de mondhoeken. Span er twee rollen prikkeldraad voor, neem een zwart wit foto en zie plots een affiche voor een film over de Goelag-archipel.

Irritatie aan de binnenzijde van de huid door het geschuur over het kale bot. Het najagen van een doorzichtig lichaam, onverantwoord. U bent vast op een druilerige dag wel eens per ongeluk op een slak gaan staan. Een snerpende krak en als u neerkijkt versnipperd kalk en ge-explodeerd snot. Ik wil u niet aanzetten te pas en te onpas iele modellen te gaan lopen vertrappelen. Maar ik heb de indruk dat de binnenzijde van zo'n uitgemergeld model behoorlijke overeenkomst vertoont met dat glibberende slakkensnot. Het desastreuze gevolg van een jarenlang dieet van kiwi-shakes. Ja, ja, het leven van een op en neer wandelend kledinghaakje gaat niet over rozen.

Dat bizarre ideaalbeeld van het vrouwenlijf gaat toch wel eens verdwijnen? Knokig voorzichtig vervangen door een klein beetje welving, ik hoop het nog mee te gaan maken.


NASCHRIFT:
Angstig te zien dat je als blogger schijnbaar nogal wat invloed kunt uitoefenen -). Twee weken na mijn blogje het volgende besluit van Vogue, toch niet de minste:

http://www.fashionscene.nl/fashion/nieuwtjes/2012/774280/vogue_verbiedt_te_jonge_of_te_dunne_modellen?visitorId=e39b30c0349401d73d7619a3661bd3d0




zaterdag 21 april 2012

GULLFEST 2012 (ENGLISH)

Sitting on an island in your swimming trousers seems quite a pleasant way of spending the holidays. This was a bit different. Here I was: stretched out on my new colourful towel, printed with tropical flowers, and a bottle of lotion to protect my delicate body against the burning sun. The temperature was way below my expectations, it was shivering cold. Instantly I was a new world record holder: two square meter of white skin with an amazing 1,2 million goose bumps. Birds enough on the island that was for sure, but not the ones I was expecting: these had the capability to fly. And also Ibiza seemed to have changed a lot since my last visit about ten years ago. I grapped the brochure of The GIRLFEST 2012 to look for the phone number of the travel agency. This journey did not meet my high expectations!

I was about to call them to claim damages, when I saw the real name of the trip: GULLFEST 2012. The high risk of an impuls purchase, too often underestimated. I wasn't on Ibiza, but on the little island of Hornoya in the arctic Barentzsea. This trip was not about girls, but about gulls and other feathery stuff. So far for swimming trousers, sunglasses and cocktails! Binoculars, telescopes and birdbooks were the message!

I was able to adjust myself to the new situation and the trip turned out te be a smashing winner. The stunning scenery, the dogs to pull the sledge, the windows in the wooden houses, the travelling companions, the wingpatterns of the gulls, the evening talks, and last but not least the mammals and birds of the arctic: this is a trip to remember!!

Martin and Sharon, thanks for taking me on this trip!!
Tormod, respect and thanks for showing the world about the birding possibilities in Vardo and Varanger!!

To all readers: if you have the possibility go to Varanger, go to Vardo and go to the Gullfest 2013!!

We all wanted to stay way longer, but after an attack of a killer lemming we just had to run and take the flight back home. Never underestimate a lemming!






zaterdag 7 april 2012

DE KOP VAN VERBEEK

In de tijd dat Gert-Jan Verbeek nog werkzaam was bij Heerenveen, werd hij genoemd als nieuwe trainer voor HSV Hamburg. Ik heb eens een filmpje gezien, waarin de spelers en supporters van de Hamburgse Sport Verein foto's te zien kregen van mogelijke nieuwe trainers. Gert-Jan werd door de meesten niet herkend, een enkele speler dacht 'nee, dit moet een geintje zijn' en vermoedde daarom dat hij naar een foto keek van de gitarist van de Rolling Stones. Zo'n enorm verweerde kop, dat kan toch alleen na 72 jaar Rock en Roll en het daarbij behorende gebruik van stimulerende middelen? Je zag het de speler denken.


De kop van Verbeek alleen markant noemen, dekt inderdaad de lading niet. Sommige groeven in het gezicht zijn namelijk zo diep dat de bodem daarvan het al jaren zonder enig zonlicht moet doen. Na een fikse regenbui een uur in de wind om heel goed te drogen. Stilstaand water in een diepe barst, dat gaat immers na enige tijd stinken. Een vochtige rimpel vol muggenlarven halverwege de wang, dat probeert zelfs Gert-Jan te voorkomen. Bij de aardrijkskundeles op de middelbare scholen in Alkmaar een grote foto van de trainer om de werking van erosie nog eens uit te leggen. Dan valt zelfs bij de minst begaafden het kwartje. Verbeek, toch een beetje de sharpei onder de voetbaltrainers.

De wind en het weer de schuld geven, ligt voor de hand, maar daar moeten we de oorzaak van de verwering niet zoeken. Tuurlijk is dat trainingsveld van AZ wat tochtig en ook het fijnstof van het aan alle kanten langsrazende verkeer zal niet bevorderlijk zijn voor een soepele huid. De moderne voetbaltrainer brengt echter ook veel tijd door in een behaaglijk kantoor. De overdekte stadions, de verwarmde velden, de invloed van het weer beperkt tot het minimum.

Dat enorme bos haar dan, zuigt die niet al de energie en al het vocht uit de kop? Een kapsel van jute, dat is lastig kammen. Het hoofd van Gert-Jan, de grootste opeenhoping klitten op het noordelijk halfrond, hoewel de verzamelde anaalstreken van een grote kudde ruig-behaarde muskusossen aardig in de buurt komt. Op de kop een wirwar van slierten, een pastamaaltijd voor het voltallig Italiaanse leger is er niets bij. Ik heb het even opgezocht maar voeding haalt de haar uit het haarzakje en toch niet uit de hele kop. Niets zo voedzaam als een rijk gevuld follikel.

Als vermaard amateur-psycholoog meen ik wel te weten waarom Gert-Jan zo'n kop heeft. Al jaren gaat hij door het leven als hark. In de pubertijd en als jongvolwassene ging hem dat erg gemakkelijk af, een lichaam plotseling vol testosteron, dat is immers toch even wennen. De laatste jaren zijn ook bij Verbeek de scherpe kantjes er langzaam wel een beetje af. Stiekem heeft hij zich ook op andere terreinen ontwikkeld. Hij brengt tijdens de zomervakantie minzaam glimlachend maaltijden rond voor Tafeltje Dekje. Hij schijnt met een heel hoog breekbaar stemmetje prachtig Ave Maria te kunnen zingen. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat hij achter de schermen de voorvechter is van het urban knitting in Noord-Holland.

Nu zijn dat nog geheimen voor het grote publiek, als de dood is Verbeek voor beschadiging van zijn trainerscarriere. We zien daarom de laatste tijd een behoorlijk stukje overcompensatie. Geld verdienen aan reclame? Alleen als de nadruk ligt op het begrip irritatie. In beroep gaan tegen een schorsing, dat gebeurt wel vaker. Maar Gert-Jan, laat dat ge-3D toch over aan Discovery! Reconstructies zijn bedoeld voor het in beeld brengen van een zinkende Titanic of voor de analyse van een actie van de Navy-seals in Abbottabad. Toch niet voor een handgebaar tegen een vierde official! Een nominatie voor de Rinus-Michels-award? Verbeek is vereerd, maar om zijn imago in stand te houden, slaat hij de mogelijkheid van een prijs tandenknarsend af.

Het kost Gert-Jan zichtbaar steeds meer moeite om het beeld van hork in stand te houden. Elkde dag een nieuwe rimpel, dat krijg je als je de ware ik niet prijs geeft. Man, wees toch eens jezelf! Toon de  andere, menselijke, gevoelige kant! Je wilt toch niet dat mensen zich aan je gaan irriteren? Dat voetballiefhebbers gaan denken dat ze het nu wel eens hebben gezien? Dat er binnenkort een simpele blogger uit pure wanhoop lullige dingen gaat schrijven over je kop of over je haar? Kom op Gert-Jan, laat jezelf eens zien, je kunt het!!












dinsdag 3 april 2012

DE KOEIEN GAAN WEER DE WEI IN

'Ja, ja, ja, ja', de ongeduldige Eyong Enoh hoorde de tips al lang niet meer aan. Dat boek vol tactische pijlen, niets zo irritant als een assistent-trainer die vlak voor de invalbeurt die pagina's maar blijft omslaan. Voor de vorm een kwart oog op de plaatjes met loopacties, ondertussen de focus op het veld: nog nooit eerder zo groen. Het was aandoenlijk om te zien en ik moest even denken aan de aankondiging van Campina: op 9 april gaan de koeien de wei weer in, precies om 12 uur, komt dat zien!

Een openslaande staldeur, neusgaten die zich briesend volzuigen met opeens zo frisse lucht, de jachtige kudde op zoek naar het malse gras. De muffe stal, na maanden afgelost door Hollandse wolken, oneindige weide en een rijtje knotwilgen, dan weet je van gekkigheid even niet wat te doen. Die enorme ruimte opvullen met dwaze sprongen, dat vinden die koeien mooi. Vier hoeven los uit de klei, toch een wat onnodig risico na een maandenlang dieet van eiwitarm hooi en weinig lichaamsbeweging.

De eerste bal-aanname van Enoh, links en rechts voldoende afspeelpunten. Niets daarvan, zie je Eyong denken, veel te eenvoudig, eerst twee onnodige kapbewegingen. De lente in de kop, een risicovolle frivoliteit, er kan immers niets mis gaan. Met dezelfde overmoed dwazen de pinken nog altijd dol door de wei. Enorme weides begrensd door smalle slootjes, ruimte genoeg, maar elk jaar wel een paar natte koeienpakken. Ik geef het u te doen, een jonge koe uit het prikkeldraad peuteren na een laatste onmogelijk sprong. Tijdens de eerste lentedagen hebben die beesten gewoon wat extra begeleiding nodig. Ondertussen een eerste eenvoudig breedtepass voor Eyong, met de wreef dat lijkt hem wel eens lekker.  De bal zeilt meters over een teamgenoot, hoog de tribune in, ereleden die net op tijd bukken voor het lederen projectiel.

Ik heb het de broer van de Ajax-trainer wel eens horen zeggen, dat Enoh een grote voetballer kan worden als hij ook nog eens leert inpassen. Ook nog eens leert inpassen? Toch een vrij essentieel onderdeel van het spel. Zo'n pink dan, geinig hoor zo'n zwartwit patroon, maar pas als ze ook nog eens melk leert geven, kan het een hele grote koe worden. Als dat rund dat niet heel snel onder de knie krijgt, resteert een enkeltje slachthuis.

Ajax begint behoorlijk in vorm te raken met 'de Kleine Broek' als prima verdedigende middenvelder. Frank de Boer zal Anita daar toch voorlopig wel laten staan? Hij zal toch niet weer kiezen voor Enoh? Die jongen moet eerst wat dingen afleren, simpel gaan voetballen en goed begeleid worden. Typisch gevalletje van bij de pinken blijven. De trainer van Ajax komt gelukkig uit de agrarische kop van Noord-Holland. Dat gaat dus uiteindelijk wel goed komen met onze Eyong....




zondag 1 april 2012

OPBOUWENDE KRITIEK

Een blogje alleen voor de insiders, minimaal elf knipogen om een zondagmiddag te beschrijven:

Twee schermen, twaalf lege krukken, vier Ajax-supporters. U kent het wel, een gemiddelde kroeg op de zondagmiddag, ergens in een plattelandsgemeente. Toch een situatie waarin je verwacht dat pils automatisch wordt aangevuld. Nog twee slokjes in het glas en hup hup het nieuwe glas ernaast, zeg maar.

Als dat niet lukt, heb je zin om de boel te verbouwen. En dan is het jammer als dat net twee maanden daarvoor al is gebeurd.

Toch zelf maar bestellen: een fluitje (Nee Jan, El Classico is geen bandje), twee vaasjes en een twee nichterige Lentebokjes. Vreselijk dat juist die twee laatste glazen steevast als eerste worden ingeschonken, rauwrandnagelkerels die moeten wachten  op witteboordenglaasjes op een voetje, het belang van tot tien tellen om de situatie niet te laten escaleren....

Straks de aflossing, zij een meester in het verwerken van een kater door een klein beetje opstandigheid, heerlijk, dat willen we niet missen. Maar bekijk het eens van hun kant: dat aanhoren van oeverloos gezwemel bij langzaam verschralend bier, hulde!!

Thx voor geinige zondagmiddag....