Steeds vaker kun je ze zien. Niet meer weg te rammen uit het Vinex-straatbeeld: hordes boeddha-beelden in aangeharkte en over-ontworpen buitenwijkse voortuintjes.
Zo'n boeddha hoort normaal gesproken natuurlijk thuis tussen wapperende biddoeken, in de schaduw van majestueuze stoepa's met een bladgouden dak, dwepend bewonderd door kleine bruine mannetjes in een oranje lendendoek. Niet in een Nederlands voortuintje!! De goddelijke grandeur in een oogwenk veranderd in een slechte Paul de Leeuw-imitatie. Versteende oversized nichterigheid achter vers geknipte taxus.
Onlangs liep ik in Beverwijk langs een keurig huisje, daarvoor een boeddha met zijn rug naar de straat. 24 uur per etmaal verveeld die daverend saaie huiskamer in staren, ik geef het u te doen. Een dodelijke combinatie: een op de ziel getrapte boeddha, die in een iel wapperend hempje de Hollandse winterkou probeert uit te zitten. De tot stalactiet verworden snotneus als ultieme belediging. Het kan ook niet onbestraft blijven: iets of iemand uit zijn vertrouwde omgeving halen. Neem een kangoeroe mee naar Groenland en binnen 3 uur stampt hij die hele ijskap aan gruzelementen. Zet Philip Cocu voor een camera en hij gaat net doen of zijn ogen echt niet meer dicht kunnen. Zo'n hoofdcoach die tijdens een interview zes minuten niet knippert, dan zapt zelfs de meest verstokte sportkijker even een zendertje door. Ook zo'n voortuinboeddha gaat rare dingen doen, die is uit op wraak, die gaat het bloed onder de nagels halen tot een verfijnde vorm van kunst verheffen...
Geen enkele kans meer de jaarlijkse moorkop te verorberen op de verjaardag van de vrouw. Zo'n god, gedegradeerd tot een naar obesitas hunkerende kale tuinkabouter koekeloert zoetigheid van 10 meter vanzelfsprekend moeiteloos van een Makkums schoteltje. Zo nodig dwars door vitrage en driedubbel glas.
Geef de vrouw 's avonds laat stiekem een welverdiende veeg op de driezitter en de minzame goddelijke glimlach betrekt rap in een smuikende grijns. Voor je het weet zit zo'n getergd stuk rots keihard Jo met zijn Banjo in Mien der Mandolien door de kier tussen de gordijnen te krijsen. Dat gaat toch ten koste van de concentratie...
Dat 4 kilogram steen je het leven zuur kan maken, onderschat de aankoop van zo'n imitatiegod niet. Een kleine 25 euro lijkt niets maar voor een bak narigheid blijkt het ineens toch een hele som geld. Plant liever een leuk appelboompje. Papier-mache en wat kippengaas: daar moet de gemiddelde amateur-tuinarchitect toch ook wat leuke vormpjes mee kunnen maken. Creatief met kurk; wordt dat nog uitgezonden? Probeer zelf wat in elkaar te knutselen, maar laat de boeddha met rust, ook voor uw eigen bestwil...
dinsdag 8 oktober 2013
zondag 3 maart 2013
LENTE
Vorige week nog oppassen tijdens het inparkeren bij AH XL, grote bergen smeltend sneeuw op de parkeerplaats. Maar het schijnt de komende dagen toch echt zo nodig weer lente te moeten worden. Gelukkig al dagen lang netjes aangekondigd door overijverige weermannen op radio en TV: we zullen het begin van het voorjaar toch maar eens missen.
Die kennisgevingen hebben we als moderne mens tegenwoordig ook wel hard nodig. Door ons jachtig bestaan merken we de vele voortekenen van de lente simpelweg niet meer op. Moedig drukken de sneeuwklokjes hun kopjes boven de grond, maar het opgroeien van de gemiddelde stinsenplant valt in het niet bij onze dagelijkse beslommeringen. De heggemus zit al enige tijd in de toppen van bomen en struiken de longetjes uit het frele snaveltje te blerren, maar we kijken niet op of om. Het schattige geblaat van pas geboren geitjes? Overstemd door voorbijrazend verkeer, met zijn allen op weg naar de allerlaatste verborgen kringloopwinkel.
Bij de eerste wat zwoelere dag de penetrante geur van weilanden vol met bruisend gier. Normaal gesproken roept het aroma van gefermenteerde drek een gezonde weerzin op. Maar op de eerste lentedag zuigen we onze neusgaten driftig vol: zalig, het is weer voorjaar!!
Dat enthousiasme van die boeren als de temperatuur voor het eerst de tien graden aantikt! Als de bliksem de gierkar achter de trekker koppelen en vol gas de polder in. Dat geeft het begrip met gierende banden toch een heel andere dimensie. Olympische zwembaden vol met stront razendsnel uitsproeien: dikke lagen over de kleinste postzegeltjes groen gras. Probeer dan als kievitman nog maar eens een vrouwtje te imponeren. Tot je steltloperschoudertjes in bruine derrie een romantisch kuiltje draaien, toch gauw een onmogelijke opgave.
Veel mensen denken dat dat gier afkomstig is van de veestapel, maar het is een publiek geheim dat met name ook die boerinnen een niet te onderschatten bijdrage leveren. Half verteerde chocoladeletters, dobberend in de pruttelende resten van boerenkool en stamppot. Zonder lep- en boekmaag behoorlijk lastig verteren hoor, die zware Hollandse winterkost. Gelukkig is het ook voor de plattelandsvrouwen weer bijna lente. Nog 1 of 2 daagjes wachten......
Die kennisgevingen hebben we als moderne mens tegenwoordig ook wel hard nodig. Door ons jachtig bestaan merken we de vele voortekenen van de lente simpelweg niet meer op. Moedig drukken de sneeuwklokjes hun kopjes boven de grond, maar het opgroeien van de gemiddelde stinsenplant valt in het niet bij onze dagelijkse beslommeringen. De heggemus zit al enige tijd in de toppen van bomen en struiken de longetjes uit het frele snaveltje te blerren, maar we kijken niet op of om. Het schattige geblaat van pas geboren geitjes? Overstemd door voorbijrazend verkeer, met zijn allen op weg naar de allerlaatste verborgen kringloopwinkel.
Bij de eerste wat zwoelere dag de penetrante geur van weilanden vol met bruisend gier. Normaal gesproken roept het aroma van gefermenteerde drek een gezonde weerzin op. Maar op de eerste lentedag zuigen we onze neusgaten driftig vol: zalig, het is weer voorjaar!!
Dat enthousiasme van die boeren als de temperatuur voor het eerst de tien graden aantikt! Als de bliksem de gierkar achter de trekker koppelen en vol gas de polder in. Dat geeft het begrip met gierende banden toch een heel andere dimensie. Olympische zwembaden vol met stront razendsnel uitsproeien: dikke lagen over de kleinste postzegeltjes groen gras. Probeer dan als kievitman nog maar eens een vrouwtje te imponeren. Tot je steltloperschoudertjes in bruine derrie een romantisch kuiltje draaien, toch gauw een onmogelijke opgave.
Veel mensen denken dat dat gier afkomstig is van de veestapel, maar het is een publiek geheim dat met name ook die boerinnen een niet te onderschatten bijdrage leveren. Half verteerde chocoladeletters, dobberend in de pruttelende resten van boerenkool en stamppot. Zonder lep- en boekmaag behoorlijk lastig verteren hoor, die zware Hollandse winterkost. Gelukkig is het ook voor de plattelandsvrouwen weer bijna lente. Nog 1 of 2 daagjes wachten......
zaterdag 25 augustus 2012
HONGERKLOP
Een pittig rondje trimmen door de duinen, direct na een lange werkdag, soms een groot risico. Daar sta je dan helemaal achter in het duingebied met een knorrende hardloopmaag. Jarenlang de survivalskills van Ray Mears op Discovery bekeken. Maar languit liggend op een comfortabele bank, voor een prachtig flatscreen met een koud colaatje binnen handbereik, pik je daar dus schijnbaar net even te weinig van op. Honger! In paniek de duinen afspeuren naar hapklare brokken. Bomen en struiken staan vrolijk terug te wuiven, maar geen idee welk signaal het gemiddelde groen afgeeft om te tonen dat het eetbaar is.
Berkenschors? Het pelt moeiteloos van de bast, maar kauwt nou niet bepaald lekker weg. Zo'n Schots rund? Donkere ogen, die je gevoelloos aanstaren, tussen een set vlijmscherpe hoorns, ook niet echt een uitnodiging om de snijtanden spontaan in de harige koeienbil te zetten. Wel stoere beesten, doodgemoederd door een aangeharkt natuurgebiedje kuieren met de anaalstreek vol klitten. Het blijft me fascineren. Het ondergaan van ontharingsrituelen: toch het enige onderscheid tussen de mens en de rest van het dierenrijk. Bramen? De mond volproppen met 12 overrijpe bramen? Uit ervaring weet ik inmiddels dat ook dat net even te weinig energie oplevert voor een ultiem sprintje naar de redding van het parkeerterrein.
Al met al een wijze les: voortaan eerst naar huis om te eten en dan pas een rondje rennen. Het belang van een voedzame maaltijd, onderschat het niet! Verkopen ze dat Brinta nog?
Berkenschors? Het pelt moeiteloos van de bast, maar kauwt nou niet bepaald lekker weg. Zo'n Schots rund? Donkere ogen, die je gevoelloos aanstaren, tussen een set vlijmscherpe hoorns, ook niet echt een uitnodiging om de snijtanden spontaan in de harige koeienbil te zetten. Wel stoere beesten, doodgemoederd door een aangeharkt natuurgebiedje kuieren met de anaalstreek vol klitten. Het blijft me fascineren. Het ondergaan van ontharingsrituelen: toch het enige onderscheid tussen de mens en de rest van het dierenrijk. Bramen? De mond volproppen met 12 overrijpe bramen? Uit ervaring weet ik inmiddels dat ook dat net even te weinig energie oplevert voor een ultiem sprintje naar de redding van het parkeerterrein.
Al met al een wijze les: voortaan eerst naar huis om te eten en dan pas een rondje rennen. Het belang van een voedzame maaltijd, onderschat het niet! Verkopen ze dat Brinta nog?
zondag 22 juli 2012
DE ODE VAN BRADLEY
Een Tour-winnaar met haar op het gezicht? Toch zoiets als een nijlpaard die een miss-verkiezing wint. Scheutig onkruid, shoppend op de PC Hooft. Een binnenhuisarchitect met onverklaarbare drempelvrees. De renners uit het begin van de 20ste eeuw hadden nog dikke snorren, omdat "zulks hun grooter succes bij het schoone geslacht bezorgde". Sinds vele tientallen jaren zijn wielrenners echter werkelijk allergisch voor beharing. Volgens mij wordt er behoorlijk wat afgeschoren, geharst en geepileerd in het gemiddelde rennershotel. Die derde ploegleiders? Meesterlijke kenners van elk ontharingsritueel. Hars, gelukkig niet op de ellenlange lijst van verboden middelen.
En toch had ik het eerder gezien: die combinatie van een geel sportshirt en een ruig behaard gezicht. Ik heb me wezenloos zitten piekeren: welke andere renner won de Tour met bakkebaarden. Ik kon er maar niet opkomen. Tot een dag of vijf geleden, een treurig bericht in de krant. Dick Nanninga in coma, na een operatie waarbij zijn linkerbeen is afgezet. Dick, nationale held, die het Nederlandse volk van de bank deed opveren na zijn goal in de WK-finale van 1978.
De gelijkenis is treffend. Toch houd ik het voorlopig nog even op toeval dat Wiggins in 1980 geboren is in Belgie, niet eens zo ver van Kerkrade, waar onze Dick destijds zijn goals bij elkaar kopte.
De bakkebaarden van Bradley Wiggins, in mijn ogen een prachtig ode aan Dick Nanninga.
vrijdag 20 juli 2012
O JEE, DUO-KLEDING
Het slechte zomerweer van de laatste weken heeft een ongedacht, maar desastreus gevolg. Verveling verdrijven door alvast voor de rest van de week de piepers te schillen. Je moet wat in zo'n voortent tijdens een oneindige stortbui. Urenlang met het aardappelmesje in de knuist luisteren naar het tikken van de regen op het voortentdak. Het grondzeil voor de duizendste keer netjes wegproppen in de hoeken. Weer een nieuw boek op schoot, rillend in korte broek en warme trui.
Bij de eerste zonnestralen er op uit, de beklemmende ruimte van de klamme voortent ontvluchten. Het weer nog niet goed genoeg voor een bad in de zon. Een rondje fietsen dan maar, daar kan niets mis mee zijn, toch? Vaak niet, maar ook de afgelopen dagen het straatbeeld weer ontsierd door oudere echtparen in duopak. Onbegrijpelijk, mensen die niet in staat zijn de neiging te onderdrukken dezelfde kleding aan te trekken.
Van die Siamese tweelingen die elkaar pas in de laatpubertijd op een dorpskermis hebben ontmoet. Latent homosexuele gevoelens stiekem voeden door vrouwlief steeds meer op je te laten lijken. Het zwartkanten stoeipak al decennia geleden vervangen door unisex vrijetijdskledij. Sommige dingen zouden echt verboden moeten worden!! Blind zijn is vast geen pretje, maar het zou mij niet verbazen als dat braille tekortschiet in de omschrijving van de ultieme potsierlijkheid van het duopak. Zou bijvoorbeeld zo'n Vincent Bijlo dat geluk wel voldoende beseffen?
Duopakkers? Zo'n stel moet aan de hond, op de trouwe viervoeter gaan lijken, alles beter dan op elkaar.....
Bij de eerste zonnestralen er op uit, de beklemmende ruimte van de klamme voortent ontvluchten. Het weer nog niet goed genoeg voor een bad in de zon. Een rondje fietsen dan maar, daar kan niets mis mee zijn, toch? Vaak niet, maar ook de afgelopen dagen het straatbeeld weer ontsierd door oudere echtparen in duopak. Onbegrijpelijk, mensen die niet in staat zijn de neiging te onderdrukken dezelfde kleding aan te trekken.
Van die Siamese tweelingen die elkaar pas in de laatpubertijd op een dorpskermis hebben ontmoet. Latent homosexuele gevoelens stiekem voeden door vrouwlief steeds meer op je te laten lijken. Het zwartkanten stoeipak al decennia geleden vervangen door unisex vrijetijdskledij. Sommige dingen zouden echt verboden moeten worden!! Blind zijn is vast geen pretje, maar het zou mij niet verbazen als dat braille tekortschiet in de omschrijving van de ultieme potsierlijkheid van het duopak. Zou bijvoorbeeld zo'n Vincent Bijlo dat geluk wel voldoende beseffen?
Duopakkers? Zo'n stel moet aan de hond, op de trouwe viervoeter gaan lijken, alles beter dan op elkaar.....
dinsdag 10 juli 2012
DE LURVEN VAN EEN CHINEES
Afgelopen zaterdag een bizar voorval tijdens een kort fietstochtje van Brouwerij 't IJ naar proeflokaal De Druif. Mijn maat, plotseling stuiterend over de eeuwenoude klinkers van de Amsterdamse binnenstad, aangereden door een Chinees op een scooter. Ondanks het gebrek aan beprikkeld draad: zelden zo'n overtuigende imitatie van Johnny Hoogerland gezien, hulde!
Opkrabbelen uit de goot en dan verbouwereerd de Chinees aanstaren, wat moet je anders. Hij geeft aan het expres gedaan te hebben, een minuutje daarvoor heeft hij in zijn beleving even voor ons moeten afremmen. Afremmen in het verkeer, voor de gemiddelde Chinees schijnbaar onverkropbaar. Logisch dat je dan even verhaal komt halen door met een kilometertje of vijftig van achter tegen een weerloze fietser aan te knallen. Zucht, vroeger lag dit soort dwazen naakt aan de ketting, tegenwoordig bezitten ze zowaar hippe scooters.
Normaal gesproken zou ik niet zo snel grapjes maken over iemands afkomst en ik heb ook niets tegen Chinezen, maar deze dolleman heeft het te bont gemaakt. Anderhalf miljard Chinezen over één kam scheren, heerlijk, laat me toch even. Deze man had toch ergere verkeerssituaties meegemaakt? In zijn jeugd elke Chinese binnenstad een krioelend infarct van met paksoi volgeladen bakfietsen en reutelende brommerzwermen. En ook zo'n lange reis in een met obers en koks volgestampte container, die overleef je toch zeker alleen als je wat van elkaar kunt hebben?
De Chinees neemt intussen een dreigende houding aan. Ach god, een lichaam verschrield door een overdaad aan uren achter een toetsenbord. Beta Bruce Lee. De tatami overduidelijk onbekend terrein. Snel verandert hij maar van tactiek en hij begint in blinde paniek op het toetsenbordje van zijn IPhone te rammen. Plots wil hij foto's nemen en de politie bellen, dreigementen waar we ook niet echt van staan te trillen. Schamper, is dit nu zo'n Belchinees?
Achteraf gezien hadden we die scooter natuurlijk met een grote boog het Kikkerbilsluisje in moeten flikkeren. Of die maf(Nam)Kees flink door elkaar moeten schudden. Even stond ik op het punt de Aziaat daadwerkelijk stevig in de kladden te grijpen. Maar ik ben nu eenmaal te weinig gewelddadig. Een ferme stap naar voren en je dan plots bedenken waar die hele kladden dan ook al weer zitten? Heeft zo'n Chinees eigenlijk nog wel lurven of zijn die weg geevolueerd als wisselgeld voor die te zware bovenoogleden?
Vanavond nog even heerlijk gegoogled op "kladden en lurven". Weer veel geleerd, bijvoorbeeld over vinkenbanen en middeleeuwse kleding. Maar de geit, die schijnt toch echt de koning van de lurf te zijn. Die lellige velletjes onder menig geitenkin? Lurven in optima forma! Ik moet denken aan de vergeten gerechten in De Wereld Draait Door. Chef Kranenborg genietend van Matthijs, de presentator heerlijk smullend van gesmoorde geitenlurf op een bedje van gedroogde pruim. Een delicaat, maar wel heel erg vergeten Chinees gerechtje, dat naar verluidt bevorderlijk is voor de verdraagzaamheid.....
Opkrabbelen uit de goot en dan verbouwereerd de Chinees aanstaren, wat moet je anders. Hij geeft aan het expres gedaan te hebben, een minuutje daarvoor heeft hij in zijn beleving even voor ons moeten afremmen. Afremmen in het verkeer, voor de gemiddelde Chinees schijnbaar onverkropbaar. Logisch dat je dan even verhaal komt halen door met een kilometertje of vijftig van achter tegen een weerloze fietser aan te knallen. Zucht, vroeger lag dit soort dwazen naakt aan de ketting, tegenwoordig bezitten ze zowaar hippe scooters.
Normaal gesproken zou ik niet zo snel grapjes maken over iemands afkomst en ik heb ook niets tegen Chinezen, maar deze dolleman heeft het te bont gemaakt. Anderhalf miljard Chinezen over één kam scheren, heerlijk, laat me toch even. Deze man had toch ergere verkeerssituaties meegemaakt? In zijn jeugd elke Chinese binnenstad een krioelend infarct van met paksoi volgeladen bakfietsen en reutelende brommerzwermen. En ook zo'n lange reis in een met obers en koks volgestampte container, die overleef je toch zeker alleen als je wat van elkaar kunt hebben?
De Chinees neemt intussen een dreigende houding aan. Ach god, een lichaam verschrield door een overdaad aan uren achter een toetsenbord. Beta Bruce Lee. De tatami overduidelijk onbekend terrein. Snel verandert hij maar van tactiek en hij begint in blinde paniek op het toetsenbordje van zijn IPhone te rammen. Plots wil hij foto's nemen en de politie bellen, dreigementen waar we ook niet echt van staan te trillen. Schamper, is dit nu zo'n Belchinees?
Achteraf gezien hadden we die scooter natuurlijk met een grote boog het Kikkerbilsluisje in moeten flikkeren. Of die maf(Nam)Kees flink door elkaar moeten schudden. Even stond ik op het punt de Aziaat daadwerkelijk stevig in de kladden te grijpen. Maar ik ben nu eenmaal te weinig gewelddadig. Een ferme stap naar voren en je dan plots bedenken waar die hele kladden dan ook al weer zitten? Heeft zo'n Chinees eigenlijk nog wel lurven of zijn die weg geevolueerd als wisselgeld voor die te zware bovenoogleden?
Vanavond nog even heerlijk gegoogled op "kladden en lurven". Weer veel geleerd, bijvoorbeeld over vinkenbanen en middeleeuwse kleding. Maar de geit, die schijnt toch echt de koning van de lurf te zijn. Die lellige velletjes onder menig geitenkin? Lurven in optima forma! Ik moet denken aan de vergeten gerechten in De Wereld Draait Door. Chef Kranenborg genietend van Matthijs, de presentator heerlijk smullend van gesmoorde geitenlurf op een bedje van gedroogde pruim. Een delicaat, maar wel heel erg vergeten Chinees gerechtje, dat naar verluidt bevorderlijk is voor de verdraagzaamheid.....
maandag 21 mei 2012
PIONNEN
Tijdens de voetbaltraining in mijn jeugd speelden ze een o zo belangrijke rol: pionnen. Waarschijnlijk handgemaakt in Duitsland, voorzien van zeven laklagen in een klein Brits fabriekje. Schitterende kwaliteit, prachtig vakwerk, in ieder geval behoorlijk groot en ook echt zwaar. Na een verloren trainingspartij de stapel pionnen voor straf meezeulen naar het materiaalhok. Je een breuk sjouwen op het gravel aan de Oosterweg: wie is er niet groot door geworden?
Tegenwoordig draagt de trainer zelf de piketjes van en naar het veld. De zware pionnen zijn immers vervangen door kleine, kekke rondjes. Op de gemiddelde bar mitswa zouden ze niet uit de toon vallen. Felgekleurde plastic keppeltjes, vederlicht, met containerladingen tegelijk aangevoerd vanuit China, wat een armoede.
De huidige jeugd weet niet wat ze mist. In het verleden niets mooiers dan tijdens de trainingspartij de paal te raken, hard tegen de bovenste helft van onze zware pionnen te schieten. Schitterend was het: zo'n logge pion die met gevoel voor overacting anderhalf tot twee salto's achterover sloeg. De gemiddelde Portugese aanvaller kan daar vandaag de dag nog een puntje aan zuigen, dat prachtige doorrollen van onze piketten. Liefst een beetje schuin naar achteren. Want een ervaren piket wist het, dan ontstond er discussie: binnenkant paal en dus een belangrijke goal of gewoon paal en dus niets meer dan een achterbal. Daar kon de gemiddelde pion van genieten, onze wil om te winnen, desnoods met wat gemanipuleer. De pion rechtop zetten en dan met de voet nog even snel twee kleine tikjes, het doel 4 centimeter kleiner, dat scheelde per seizoen toch gauw twee - drie overwinningen. Net zoals op het schoolplein, de jas als paal en dan 'per ongeluk' de mouw deels op de doellijn laten liggen. Bal over de mouw, ja natuurlijk was dat paal. Behalve tegen de jongens uit de hogere klassen. Ondanks ons surplus aan techniek, was het lastig winnen tegen die gasten uit de bovenbouw. Die halve kop groter, toch keihard, de wetten van het schoolplein...
Met weemoed heb ik geregeld aan ze gedacht, waar waren onze pionnen gebleven? Ons verleden, toch niet vermalen en omgesmolten tot vuvuzela's of ander oranje prullaria ter opleuking van het zoveelste eindtoernooi? Gelukkig heb ik onze piketten vorige week gevonden: langs een regenachtige snelweg in het Duitstalige deel van Belgie. Een vele kilometers lange oranje omkadering, die de verwachting moest wekken van wegwerkzaamheden. Binnenkort zou er aan de weg gewerkt gaan worden. De tienduizenden pionnen waren er in ieder geval al klaar voor.
Het was een wat troosteloos gezicht. Natuurlijk maakten ze zich weer nuttig, maar ze hadden zoveel mooiere dingen meegemaakt. Als je nog met Cruyff hebt getraind, dan is langsrazend verkeer en opspattend regenwater toch even slikken. Op de versmallende weg raakte de vrachtwagen voor me met zijn rechterachterwiel vrij stevig een pion. Tippend over de weg knalde hij na vier - vijf salto's heerlijk tegen de vangrail, je zag de pion genieten. Mooi hoor, mijn pionnen konden het nog steeds!! Eén tippende piket en de rest van de rit was ik in mijn gedachten weer terug op het trainingsveld. Met dank aan een onoplettende vrachtwagenchauffeur....
Tegenwoordig draagt de trainer zelf de piketjes van en naar het veld. De zware pionnen zijn immers vervangen door kleine, kekke rondjes. Op de gemiddelde bar mitswa zouden ze niet uit de toon vallen. Felgekleurde plastic keppeltjes, vederlicht, met containerladingen tegelijk aangevoerd vanuit China, wat een armoede.
De huidige jeugd weet niet wat ze mist. In het verleden niets mooiers dan tijdens de trainingspartij de paal te raken, hard tegen de bovenste helft van onze zware pionnen te schieten. Schitterend was het: zo'n logge pion die met gevoel voor overacting anderhalf tot twee salto's achterover sloeg. De gemiddelde Portugese aanvaller kan daar vandaag de dag nog een puntje aan zuigen, dat prachtige doorrollen van onze piketten. Liefst een beetje schuin naar achteren. Want een ervaren piket wist het, dan ontstond er discussie: binnenkant paal en dus een belangrijke goal of gewoon paal en dus niets meer dan een achterbal. Daar kon de gemiddelde pion van genieten, onze wil om te winnen, desnoods met wat gemanipuleer. De pion rechtop zetten en dan met de voet nog even snel twee kleine tikjes, het doel 4 centimeter kleiner, dat scheelde per seizoen toch gauw twee - drie overwinningen. Net zoals op het schoolplein, de jas als paal en dan 'per ongeluk' de mouw deels op de doellijn laten liggen. Bal over de mouw, ja natuurlijk was dat paal. Behalve tegen de jongens uit de hogere klassen. Ondanks ons surplus aan techniek, was het lastig winnen tegen die gasten uit de bovenbouw. Die halve kop groter, toch keihard, de wetten van het schoolplein...
Met weemoed heb ik geregeld aan ze gedacht, waar waren onze pionnen gebleven? Ons verleden, toch niet vermalen en omgesmolten tot vuvuzela's of ander oranje prullaria ter opleuking van het zoveelste eindtoernooi? Gelukkig heb ik onze piketten vorige week gevonden: langs een regenachtige snelweg in het Duitstalige deel van Belgie. Een vele kilometers lange oranje omkadering, die de verwachting moest wekken van wegwerkzaamheden. Binnenkort zou er aan de weg gewerkt gaan worden. De tienduizenden pionnen waren er in ieder geval al klaar voor.
Het was een wat troosteloos gezicht. Natuurlijk maakten ze zich weer nuttig, maar ze hadden zoveel mooiere dingen meegemaakt. Als je nog met Cruyff hebt getraind, dan is langsrazend verkeer en opspattend regenwater toch even slikken. Op de versmallende weg raakte de vrachtwagen voor me met zijn rechterachterwiel vrij stevig een pion. Tippend over de weg knalde hij na vier - vijf salto's heerlijk tegen de vangrail, je zag de pion genieten. Mooi hoor, mijn pionnen konden het nog steeds!! Eén tippende piket en de rest van de rit was ik in mijn gedachten weer terug op het trainingsveld. Met dank aan een onoplettende vrachtwagenchauffeur....
Abonneren op:
Posts (Atom)