EISENPAKKET VAN BOMMEL

PSV is in onderhandeling met Van Bommel. Op zich is dat niet zo vreemd: elke club maakt wel eens de fout een vedette uit het verleden terug te willen halen. Over het algemeen leidt dat niet tot succes en nu we het toch over voetbal hebben: dat is logisch. Een oude speler keert immers pas weer terug op de Nederlandse velden als de geldkraan in het buitenland wordt dicht gedraaid. Typerend is dat Van Bommel nog even het voorstel van AC Milaan afwacht, maar als dat tegenvalt, zal Mark zich vast wel op de Herdgang melden. Op bestelling de clubliefde laten aanwakkeren, tegenwoordig helaas de mooiste voetbaltruc van de moderne prof.

Als compensatie voor het financiele stapje terug, de aanvullende eis dat Van Gaal geen trainer zou mogen worden. Gezien het huidige spelersmateriaal zou Louis de Eindhovenaren lachend kampioen maken. Je verwacht daarom een perscommuniqué van het bestuur: Van Bommel niet haalbaar. Een speler van AC Milaan die het bestuur van PSV de les leest, een ouderwetse oorvijg is op zijn plaats, subiet afbreken die onderhandelingen! Toch stuitend zo'n bestuur dat zich laat kleineren en de gesprekken gewoon doorgang laat vinden.

Ik vrees dat Mark nu niet meer te houden is en dat er momenteel een scala aan aanvullende eisen wordt geformuleerd. Wat kunnen we zoal verwachten? Mark heeft een spuughekel aan culthelden in het sponsorhome: die jongens van Van de Kerkhof, verbannen naar Helmond Sport! Een middenvelder met sluik haar, Van Bommel is van mening dat dat ten koste gaat van het scorend vermogen van de spitsen: Toivonen naar het tweede team, toch lekker een concurrent minder. Het veld moet glad en egaal zijn, voor de zekerheid Van der Kuylen maar afvoeren van de topscoorderslijst? Zucht, Mark.

Tot op heden zegt het PSV - bestuur 'Ja en amen', zoals rechtgeaard Brabanders betaamt, maar hoe gek mag Van Bommel het maken? Die Wijnaldum is die niet veel te snel voor zo'n middenveld? Sinds de prachtige rushes van Emanuelson is ook de trainer van AC Milan van mening dat een beetje loopvermogen helemaal niet zo gek is. Wijzen waar verdedigend de gaten vallen, van Bommel is er een meester in. Maar iemand die de gaten op het middenveld daadwerkelijk ook nog dicht loopt, daar heb je pas echt wat aan. Ja, die Wijnaldum, een gevaarlijk mannetje, die kan het beste maar verhuurd worden. Past zo'n speler niet bij Feyenoord?

Die sponsor, dat Philips, zo'n bedrijf heeft toch wel een heel grote invloed op de club. Een andere sponsor moet zo gevonden zijn. "Curl Activator, Tom Sebastian", dat past toch ook makkelijk op de borst? Fortuna Sittard, de laatste jaren weliswaar op sterven na dood en weinig resultaten geboekt, maar zo'n club hoort gewoon in de Eredivisie. Dat moet echt even geregeld worden. Van Marwijk moet trainer worden, dat is duidelijk. Als Bert ook maar overweegt Mark een keer te passeren, mag hij gewoon een maand de kleinkinderen niet zien. Van Bommel tot 2020, ze zullen dan zo'n beetje gaan puberen, in de basis. Het Eindhovense gemeentebestuur dat slechts een schijntje over had voor het prachtige veld? Wat is dat voor gekruidenier: aftreden met die handel. En zo niet, verplaatst Mark eigenhandig het stadion naar Spanje, daar kijkt de overheid niet op een miljoentje meer of minder.

PSV zal toch wel een keer de handrem aantrekken? Er is toch geen club die ingaat op ongebreidelde eisenpakketen? Of slaapt Mark tegenwoordig onder een rood-wit-blauw dekbed van Chivas Guadalajara?

HOGE LAARZEN MET VAN DIE VETERTJES

Onlangs ben ik naar het theater geweest, een voorstelling om snel te vergeten. De grap over het beperkte incasseringsvermogen van een deurwaarder was aardig, maar over het algemeen werd er van datzelfde incasseringsvermogen van het publiek behoorlijk wat gevraagd. Na afloop gezellig een biertje gedronken, dat maakt altijd een hoop goed.

Je hebt dat wel eens, dat je aan de gezichten voor je ziet dat er achter je wat speciaals aan de hand is. Een dame op leeftijd in zwarte kleding is op zichzelf nog niets bijzonders. In dorpjes in het binnenland van Sardinie loopt immers driekwart van de oude besjes in het zwart. Je kent het ook van Kreta, gerimpelde takkenwijven achter ezelsruggen vol met sprokkelhout. Zwarte weduwtjes voor spierwitte huisjes, dankbaar onderwerp voor een ansichtkaart. In het digitale tijdperk liggen die kaarten hoogstwaarschijnlijk met miljoenen te vergelen in Griekse magazijnen. Als die omzet ook nog wegvalt, probeer dan maar eens een economie draaiende te houden. Lastig hoor met alleen de export van 900 pallets Feta-kaas, maar dit terzijde....

Die zwarte kleding was nog tot daar aan toe, maar de laarzen van de theaterbezoekster deden het hem, die waren op zijn minst erg opvallend. Van die beenlange, spierwitte, goedkoop sexy rijglaarzen. Hoe platvloers kunnen hoge hakken zijn? Veters van een meter of drie, schrale liezen als offer voor een spannend gevoel. Laarzen bedoeld voor geoefende paaldanseressen, een soort van veiligheidsschoen voor op de stoep achter het station. Ook verkrijgbaar in grote maten, leuk afkledend onder het borsthaar tijdens de jaarlijkse boottocht door de grachten. In een doorsnee gezin toch wat minder gebruikelijk en zeker niet zichtbaar: meer voor het stiekeme uitleven achter dubbel gevoerde gordijnen. Dat soort laarzen aandoen naar het theater, een wanhopige roep om aandacht, een te expliciete belofte van een seksueel avontuur. Als dat het er zo dik opligt, dan kan dat toch alleen maar tegenvallen?

Ik moest daarom aan haar man denken. Was hij al op de hoogte van hetgeen hem straks te wachten stond. Wellicht in het begin van de avond netjes de afwasmachine gevuld en haar fietsband geplakt, even lekker onderuit voor de TV, AZ tegen Heracles. Steeds meer spijt dat hij haar ooit een muffig fietsenhok in had gesleurd, nu bijna 45 jaar geleden. Heerlijk had hij het toen gevonden, maar jongen, wat was het de laatste jaren tegen gevallen. Alsof je 's avonds vol verwachting mee mag met de aanvoerster van het Zweeds bikini-team, een machtig sensuele dans in blauwgele jarretels en dan valt je oog plotseling op een doosje Kukident op het IKEA-kastje. Een veelbelovend begin, daarna een keiharde klap in het gezicht, toch een beetje de samenvatting van zijn leven.

We moesten dus op ons hoede zijn in de foyer van het theater, van haar man had ze immers niets meer te verwachten. Waarschijnlijk was ze halverwege de middag al begonnen met het aandoen van de laarzen, niets zo lust opwekkend als urenlang gerijg: we waren kortom in groot gevaar. In gesloten formatie zijn we maar snel naar cafe Camille gevlucht. Cultureel verantwoord geroezemoes, dat heb je op zo'n moment net even nodig. Een biertje voor de schrik en een angstige blik op de uitgang, gelukkig die bleef dicht. Ook op de fiets naar huis zijn we haar niet meer tegen gekomen. Met de deur goed op slot heb ik uiteindelijk zelfs nog even een paar uurtjes de ogen dicht kunnen doen. Het belang van goed wegkomen, typisch iets dat niet onderschat mag worden.....

ROKJESDAG IN LAPLAND

Een vrijdagnacht in een Finse karaoke-bar boven de poolcirkel, dat moet men een keer hebben meegemaakt. Alcohol is vrijwel niet te betalen, maar continue toch drie rijen dik aan de bar. Gretig legen de Finnen de kelken, meestal in dorstige kelen, naarmate de avond vordert steeds vaker per ongeluk op de grond. Eens per week gezellig blijven plakken op klevende houten planken, een primaire levensbehoefte ten noordoosten van de Botnische Golf. Midden op de dansvloer luchtgitaar gaan spelen in een goudlederen broek, in Finland kijkt laat op de avond niemand er van op. Mensen die na heerlijk wangedrank in dronken paniek de uitgang niet meer kunnen vinden, hoe komen die dan thuis? Een roedel van 24 goed getrainde Siberische huskies, in ijskoude winternachten de ultieme geleidehonden tijdens de benevelde tocht huiswaarts.

Vaak laat je tijdens vakanties de gebruiken van de bevolking voor wat ze zijn. Op dit soort avonden heb ik echter de neiging me als volleerd antropoloog volledig onder te dompelen in de plaatselijke cultuur. Zo vreselijk dronken worden als de ongeremde Finnen is erg lastig. Maar als je heel goed je best doet, krijg je het in ieder geval voor elkaar dat je aan het eind van de nacht de auto toch beter kunt laten staan.

De volgende dag als beloning voor verstandigheid, lopend die verrekte auto weer mogen halen. Goed ingepakt op weg naar het enkele uren daarvoor nog zo bruisende centrum. Al gauw blijken de temperaturen behoorlijk gestegen te zijn. De handschoenen gaan uit, verschillende laagjes kleding pel ik al lopende af. Gestalten die tot gisteren zwijgend voorbij liepen, onherkenbaar ingepakt in dikke lagen wollen kleding, krijgen plotseling een menselijk gezicht. Af en toe zelfs een vriendelijk knikje, best sympathiek zo'n half ontdooide Fin.

Milaan - San Remo wordt volgende week pas verreden en er ligt nog minimaal een meter sneeuw, maar het is onmiskenbaar lente, zomaar, van de ene op de andere dag. Nu je dat eenmaal in de gaten hebt, wordt het duidelijker en duidelijker. Een eekhoorn heeft het nest verlaten en dartelt over de opeens niet meer zo koude sneeuw. Al dagen geen vogel gezien en nu zit een koolmees plotseling zijn lentewijsje te fietspompen. Uit het snaveltje ontsnappen kleine wolkjes, die prachtig afsteken tegen de strakblauwe lucht. De thermometer bij hotel Hullu Poro bevestigt de vermoedens, de minstreep is verdwenen, de temperatuur schurkt tegen de plus één. Met de zon erop begint de sneeuw aan smelten te denken, heel voorzichtig glijden de eerste brokjes sneeuw van de daken.

Nog één bocht naar links en ik ben bij de auto. In de verte komen twee meiden aan gelopen. In eerste instantie twijfel ik nog, maar 100 meter later is er geen ontkomen meer aan. Ja, ja, ik had het toch goed gezien, ze hebben inderdaad korte rokjes aan. Samen stappen ze parmantig door de sneeuw, minuscule lapjes om de billen. Bij het langs lopen, kijken de dames onbevreesd terug. Strakblauwe kijkers boven gezond blossende wangen. 'Hei', klinkt het synchroon uit dikke lagen lipgloss. Finse vrouwen sjansen dus toch, maar schijnbaar alleen boven nul. Uiteraard kijk ik even over mijn schouder, dat hebben ze wel verdiend. Melkwitte benen steken schril af tegen de zalig wiegende stof. Het noorderlicht is prachtig, maar bruin wordt je er dus bepaald niet van.

Altijd leuk om even mee te pikken, zo'n rokjesdag in het buitenland. Geen idee of de Finnen het fenomeen überhaupt kennen. Is er ook een Finse Martin Bril geweest, die rokjesdag onder de aandacht heeft gebracht van een groot publiek? Waarschijnlijk is dat in deze noordelijke contreien nog niet het geval geweest. Met de opwarmende aarde zal daar verandering in komen en op termijn wordt rokjesdag ook in het Fins een begrip. Laat ik er alvast maar een Fins woord voor introduceren: hameetpäivä, nu ook voor de Finnen iets om in het vroege voorjaar naar uit te kijken. Die dag, waarop de eerste sneeuw van de daken schuift, waarop beren ontwaken uit een lange winterslaap, waarop de handschoenen voor het eerst uitgaan, waarop het zonnetje de omgeving wat begint op te warmen, dat is nou typisch hameetpäivä. Heerlijk......

FINLAND

Onlangs ben ik op vakantie geweest naar het hoge noorden van Finland. Snerpende kou, krakende sneeuw en oneindige nachten, waarin het goed uitrusten is. Wat wil een mens nog meer?

Tijdens de tweede nacht werd ik echter gewekt door een irritant groen geflikker. We zaten nogal afgelegen, dus ik dacht in eerste instantie dat het mijn I-phone was, overvallen door de eenzaamheid, fanatiek op zoek naar contact. Wanhopig speurend naar andere bluetooth-apparaatjes, harder en harder flitsend. Waarschijnlijk wilde hij de kou even van zich af sms-en, zich opwarmen aan het getril van vier e-mailtjes. Helaas in een straal van 25 kilometer geen mens te bekennen, niemand in de buurt met een kek mobiel hebbedingetje. Ik had te doen met mijn telefoontje en om verder leed te voorkomen, heb ik hem maar uitgezet. Snel draaide ik me weer op de zij.

Na enkele minuten checkte ik voor de zekerheid toch even de slaapkamer, nog steeds dat groene licht. Mijn scheerapparaat, schoot me te binnen, ja ja, dat moest het zijn. De lampjes die tijdens het opladen aangeven hoe vol de batterij inmiddels weer is. Snel de stekker eruit, onzin ook dat gescheer midden in de taiga. Een gladde kin, een belediging voor ruige wildernis. Ik probeerde de slaap weer te vatten. Je kent het wel, licht geirriteerd en dan vier, vijf keer het kussen moeten opkloppen, omdat je niet meer lekker ligt.

Ik maakte de fout mijn ogen weer open te doen. Verrek, nog altijd dat groen. Ferm knalde ik het scheerapparaat tegen het nachtkastje. Met slechts twee tikken alle vijf de lampjes kapot. Ik kan u vertellen dat dat op zo'n moment heerlijk oplucht. Ik was trots op mezelf. Ik vond dat ik wel een borreltje had verdiend. Het was per slot van rekening ook nog eens vakantie. Even later liep ik voldaan en met een nog wat nagloeiende slokdarm de slaapkamer weer in. Vaag, maar goed zichtbaar een groenig schijnsel. Het laatste restje geduld was verdwenen. Ik gooide de buitendeur open en met een grote boog keilde ik het scheerapparaat over de eerste rij naaldbomen. 

Toen zag ik het pas, toen drong het tot me door. Het groene schijnsel kwam van buiten, het was het noorderlicht, schitterend! Snel heb ik mijn medereizigers gewekt en we hebben de hele nacht zitten genieten van dit noordelijke mysterie. Wat een schitterend schouwspel, als u de tijd heeft, moet u dat toch echt eens gaan bekijken. 

Het scheerapparaat heb ik de volgende morgen terug gevonden, uiteraard niet meer te repareren. Pas op Schiphol heb ik het zakje met onderdelen in de prullenbak gegooid. Toch een beetje een ongeschreven wet: als iemand uit de groep de reis niet overleeft, neem je hem mee terug. De laatste rustplaats in een vertrouwde omgeving: in dit geval het taxfree-winkelcentrum op Schiphol. Wat aangeslagen door dit definitieve afscheid, met een slordige baard van een week of vier en gekleed in een dikke pooljas, liep ik verder over onze nationale luchthaven. 'Of de opnames van Nova Zembla goed gelukt waren?', werd me gevraagd door een toevallige voorbijgangster. Pas bij de bagageband begreep ik waar deze opmerking vandaan kwam. Glimlachend dacht ik terug aan de reis, dat noorderlicht, mooi hoor.....

DE INVLOED VAN ANGELA OP MIJN SOKKENBOLLETJE

Nerds, vroeger waren ze vrijwel onzichtbaar, veilig opgesloten achter de poorten van de instituten voor beta-wetenschappen. Een glimp van Karpov op TV, in de verte achter zijn schaakbord, daar bleef het meestal dan wel bij. Zelden kwamen ze destijds prominent in beeld. Wereldkampioen dammen Jannes van der Wal bij Mies Bouwman, echt een shock voor TV-kijkend Nederland. En ook voor Jannes. Vreselijk verloren zat hij daar tussen de mensen in de studio, een naar zuurstof happende vis op het droge is beter in zijn element. Of tijdens een etappe naar l'Alpe d'Huez, opeens staat hij daar: een nerd in een foute spijkerbroek en een zwart Adidas-jasje. Midden op de weg, loerend door een klein fotocameraatje. Tevergeefs probeert hij een renner in beeld te krijgen. Nog nooit heeft er iemand tijdens een live-uitzending op TV zo vreselijk in de weg gestaan. Op het laatste moment ziet de nerd koploper Guerini op zich afrijden. Hij stapt instinctief opzij, pardoes tegen de vergeefs uitwijkende renner. Gezamenlijk vallen ze op de grond, de nerd met zijn volle gewicht op het voorwiel. De spaken kraken, maar begeven het niet. De koploper krabbelt op zijn fiets. De nerd heeft niet het besef de renner weer op snelheid te duwen. Drie bemoedigende klopjes op de rug, dat dan weer wel. Onbeholpenheid verheffen tot kunst, de nerd in optima forma...

Tegenwoordig is het een heel ander verhaal, het lijkt of de hele samenleving is ge-nerd-ificeerd. Vroeger was het nog vreemd: in gezelschap een apparaatje pakken en daar op gaan zitten kijken. De eerste digitale polshorloges met ingebouwde rekenmachine. Aan beide zijden vijf centimeter uit de pols stekend, maar toch echt die knopjes willen indrukken. Honderd maal 1,03 tot de zoveelste macht en gniffelend het resultaat aanschouwen. Zonderling en a-sociaal gedrag vonden we het destijds, voorbehouden aan sullige whizzkids. Tegenwoordig doen we allemaal niets anders. Vrijwel niemand kan ze ook maar eventjes missen: de smartphones, de Ipods, de Ipads. Het zijn de Quartz-polshorloges van tegenwoordig. Trimmen zonder een hartslagmetertje van Garmin? Men heeft geen idee meer hoe dat zou moeten. Elke vijf minuten in de kroeg een smsje, twee twittertjes en toch ook even googlen. Bellen en pingen in gezelschap, we vinden het heerlijk. Volgende week massaal in de rij voor de Ipad3, alleen al in Nederland zestien miljoen nerds...

Vandaar dat we ons meer en meer zijn gaan identificeren met de nerd. Succesvolle programma's als 'de Beauty en de Nerd', waarin we de andere kant van de geeks zien. Menselijk en gevoelig schijnen ze opeens te zijn. Wat geknip en gescheer, een setje nieuwe kleding en zie, de nerd als het nieuwe sexsymbool. Vroeger kon je in de kroeg nog cool zijn en kans op succes hebben. De laatste jaren waren de dames echter schaamteloos nerd-gericht. Tsjaa, dan moet je wel mee. Leren stuntelig een biertje om te stoten. Heerlijk is het als je dat soort dingen na enige oefening onder de knie krijgt. Genieten ook, die reactie van de vrouwen: massaal gezwijmel aan de natte bar, omdat dat schijnbaar moet van RTL5. Ongecordineerd van het linkerbeen op het rechterbeen wippen, ook dat gaat er in als koek. Het kapsel een beetje veronachtzamen, op zoek naar een truttig spencertje bij de Kringloop. Je groeit snel in de rol van nerd. Op een gegeven moment ben ik zelfs twee verschillend gekleurde sokken gaan dragen. Bijna niemand die het ziet, maar het is toch ook de ultieme manier van inleven: sokkenbolletjes van twee verschillende sokken. Af en toe gewoon even bij de open sokkenlade zitten, genieten van de tweekleurige bolletjes....

En toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Dat de nerd veel te eenzijdig werd belicht, te positief werd neergezet in de media de laatste tijd. Daarom was ik van de week zo blij met dat filmpje uit Duitsland. Op één of andere manier hadden ze de meest onhandige ober van Duitsland geselecteerd. Juist deze nerd moest een biertje voor Angela Merkel neerzetten. Een te lastige opgave: liefst vijf bier in de nek van de bondskanselier. Opeens was het helemaal terug: het stuntelige beeld van de nerd. Meesmuilende reacties op het net. De nerd keihard vallend van zijn voetstuk., terug naar het niveau van onbeholpenheid. Je ziet direct de omslag in de samenleving: de nerd is uit, ingehaald door de waarheid. Heerlijk vind ik het, cool weer wat leuks aan te kunnen trekken. Wat een opluchting: dat bier gewoon weer stoer in een teug in het keelgat te mogen gieten. Ook de sokkenbolletjes heb ik gelijk aangepakt. Ik ben er toch gauw een uurtje mee bezig geweest: eerst de bolletjes uit elkaar, de sokken op kleur leggen en vervolgens de monokleurige bolletjes netjes op een rij in de la. Met een grote glimlach heb ik de lade dichtgeschoven. Het tijdperk van de nerd hiermee afsluitend, met dank aan Angela Merkel...