Tijdens de voetbaltraining in mijn jeugd speelden ze een o zo belangrijke rol: pionnen. Waarschijnlijk handgemaakt in Duitsland, voorzien van zeven laklagen in een klein Brits fabriekje. Schitterende kwaliteit, prachtig vakwerk, in ieder geval behoorlijk groot en ook echt zwaar. Na een verloren trainingspartij de stapel pionnen voor straf meezeulen naar het materiaalhok. Je een breuk sjouwen op het gravel aan de Oosterweg: wie is er niet groot door geworden?
Tegenwoordig draagt de trainer zelf de piketjes van en naar het veld. De zware pionnen zijn immers vervangen door kleine, kekke rondjes. Op de gemiddelde bar mitswa zouden ze niet uit de toon vallen. Felgekleurde plastic keppeltjes, vederlicht, met containerladingen tegelijk aangevoerd vanuit China, wat een armoede.
De huidige jeugd weet niet wat ze mist. In het verleden niets mooiers dan tijdens de trainingspartij de paal te raken, hard tegen de bovenste helft van onze zware pionnen te schieten. Schitterend was het: zo'n logge pion die met gevoel voor overacting anderhalf tot twee salto's achterover sloeg. De gemiddelde Portugese aanvaller kan daar vandaag de dag nog een puntje aan zuigen, dat prachtige doorrollen van onze piketten. Liefst een beetje schuin naar achteren. Want een ervaren piket wist het, dan ontstond er discussie: binnenkant paal en dus een belangrijke goal of gewoon paal en dus niets meer dan een achterbal. Daar kon de gemiddelde pion van genieten, onze wil om te winnen, desnoods met wat gemanipuleer. De pion rechtop zetten en dan met de voet nog even snel twee kleine tikjes, het doel 4 centimeter kleiner, dat scheelde per seizoen toch gauw twee - drie overwinningen. Net zoals op het schoolplein, de jas als paal en dan 'per ongeluk' de mouw deels op de doellijn laten liggen. Bal over de mouw, ja natuurlijk was dat paal. Behalve tegen de jongens uit de hogere klassen. Ondanks ons surplus aan techniek, was het lastig winnen tegen die gasten uit de bovenbouw. Die halve kop groter, toch keihard, de wetten van het schoolplein...
Met weemoed heb ik geregeld aan ze gedacht, waar waren onze pionnen gebleven? Ons verleden, toch niet vermalen en omgesmolten tot vuvuzela's of ander oranje prullaria ter opleuking van het zoveelste eindtoernooi? Gelukkig heb ik onze piketten vorige week gevonden: langs een regenachtige snelweg in het Duitstalige deel van Belgie. Een vele kilometers lange oranje omkadering, die de verwachting moest wekken van wegwerkzaamheden. Binnenkort zou er aan de weg gewerkt gaan worden. De tienduizenden pionnen waren er in ieder geval al klaar voor.
Het was een wat troosteloos gezicht. Natuurlijk maakten ze zich weer nuttig, maar ze hadden zoveel mooiere dingen meegemaakt. Als je nog met Cruyff hebt getraind, dan is langsrazend verkeer en opspattend regenwater toch even slikken. Op de versmallende weg raakte de vrachtwagen voor me met zijn rechterachterwiel vrij stevig een pion. Tippend over de weg knalde hij na vier - vijf salto's heerlijk tegen de vangrail, je zag de pion genieten. Mooi hoor, mijn pionnen konden het nog steeds!! Eén tippende piket en de rest van de rit was ik in mijn gedachten weer terug op het trainingsveld. Met dank aan een onoplettende vrachtwagenchauffeur....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten