Onlangs ben ik naar het theater geweest, een voorstelling om snel te vergeten. De grap over het beperkte incasseringsvermogen van een deurwaarder was aardig, maar over het algemeen werd er van datzelfde incasseringsvermogen van het publiek behoorlijk wat gevraagd. Na afloop gezellig een biertje gedronken, dat maakt altijd een hoop goed.
Je hebt dat wel eens, dat je aan de gezichten voor je ziet dat er achter je wat speciaals aan de hand is. Een dame op leeftijd in zwarte kleding is op zichzelf nog niets bijzonders. In dorpjes in het binnenland van Sardinie loopt immers driekwart van de oude besjes in het zwart. Je kent het ook van Kreta, gerimpelde takkenwijven achter ezelsruggen vol met sprokkelhout. Zwarte weduwtjes voor spierwitte huisjes, dankbaar onderwerp voor een ansichtkaart. In het digitale tijdperk liggen die kaarten hoogstwaarschijnlijk met miljoenen te vergelen in Griekse magazijnen. Als die omzet ook nog wegvalt, probeer dan maar eens een economie draaiende te houden. Lastig hoor met alleen de export van 900 pallets Feta-kaas, maar dit terzijde....
Die zwarte kleding was nog tot daar aan toe, maar de laarzen van de theaterbezoekster deden het hem, die waren op zijn minst erg opvallend. Van die beenlange, spierwitte, goedkoop sexy rijglaarzen. Hoe platvloers kunnen hoge hakken zijn? Veters van een meter of drie, schrale liezen als offer voor een spannend gevoel. Laarzen bedoeld voor geoefende paaldanseressen, een soort van veiligheidsschoen voor op de stoep achter het station. Ook verkrijgbaar in grote maten, leuk afkledend onder het borsthaar tijdens de jaarlijkse boottocht door de grachten. In een doorsnee gezin toch wat minder gebruikelijk en zeker niet zichtbaar: meer voor het stiekeme uitleven achter dubbel gevoerde gordijnen. Dat soort laarzen aandoen naar het theater, een wanhopige roep om aandacht, een te expliciete belofte van een seksueel avontuur. Als dat het er zo dik opligt, dan kan dat toch alleen maar tegenvallen?
Ik moest daarom aan haar man denken. Was hij al op de hoogte van hetgeen hem straks te wachten stond. Wellicht in het begin van de avond netjes de afwasmachine gevuld en haar fietsband geplakt, even lekker onderuit voor de TV, AZ tegen Heracles. Steeds meer spijt dat hij haar ooit een muffig fietsenhok in had gesleurd, nu bijna 45 jaar geleden. Heerlijk had hij het toen gevonden, maar jongen, wat was het de laatste jaren tegen gevallen. Alsof je 's avonds vol verwachting mee mag met de aanvoerster van het Zweeds bikini-team, een machtig sensuele dans in blauwgele jarretels en dan valt je oog plotseling op een doosje Kukident op het IKEA-kastje. Een veelbelovend begin, daarna een keiharde klap in het gezicht, toch een beetje de samenvatting van zijn leven.
We moesten dus op ons hoede zijn in de foyer van het theater, van haar man had ze immers niets meer te verwachten. Waarschijnlijk was ze halverwege de middag al begonnen met het aandoen van de laarzen, niets zo lust opwekkend als urenlang gerijg: we waren kortom in groot gevaar. In gesloten formatie zijn we maar snel naar cafe Camille gevlucht. Cultureel verantwoord geroezemoes, dat heb je op zo'n moment net even nodig. Een biertje voor de schrik en een angstige blik op de uitgang, gelukkig die bleef dicht. Ook op de fiets naar huis zijn we haar niet meer tegen gekomen. Met de deur goed op slot heb ik uiteindelijk zelfs nog even een paar uurtjes de ogen dicht kunnen doen. Het belang van goed wegkomen, typisch iets dat niet onderschat mag worden.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten