FINLAND

Onlangs ben ik op vakantie geweest naar het hoge noorden van Finland. Snerpende kou, krakende sneeuw en oneindige nachten, waarin het goed uitrusten is. Wat wil een mens nog meer?

Tijdens de tweede nacht werd ik echter gewekt door een irritant groen geflikker. We zaten nogal afgelegen, dus ik dacht in eerste instantie dat het mijn I-phone was, overvallen door de eenzaamheid, fanatiek op zoek naar contact. Wanhopig speurend naar andere bluetooth-apparaatjes, harder en harder flitsend. Waarschijnlijk wilde hij de kou even van zich af sms-en, zich opwarmen aan het getril van vier e-mailtjes. Helaas in een straal van 25 kilometer geen mens te bekennen, niemand in de buurt met een kek mobiel hebbedingetje. Ik had te doen met mijn telefoontje en om verder leed te voorkomen, heb ik hem maar uitgezet. Snel draaide ik me weer op de zij.

Na enkele minuten checkte ik voor de zekerheid toch even de slaapkamer, nog steeds dat groene licht. Mijn scheerapparaat, schoot me te binnen, ja ja, dat moest het zijn. De lampjes die tijdens het opladen aangeven hoe vol de batterij inmiddels weer is. Snel de stekker eruit, onzin ook dat gescheer midden in de taiga. Een gladde kin, een belediging voor ruige wildernis. Ik probeerde de slaap weer te vatten. Je kent het wel, licht geirriteerd en dan vier, vijf keer het kussen moeten opkloppen, omdat je niet meer lekker ligt.

Ik maakte de fout mijn ogen weer open te doen. Verrek, nog altijd dat groen. Ferm knalde ik het scheerapparaat tegen het nachtkastje. Met slechts twee tikken alle vijf de lampjes kapot. Ik kan u vertellen dat dat op zo'n moment heerlijk oplucht. Ik was trots op mezelf. Ik vond dat ik wel een borreltje had verdiend. Het was per slot van rekening ook nog eens vakantie. Even later liep ik voldaan en met een nog wat nagloeiende slokdarm de slaapkamer weer in. Vaag, maar goed zichtbaar een groenig schijnsel. Het laatste restje geduld was verdwenen. Ik gooide de buitendeur open en met een grote boog keilde ik het scheerapparaat over de eerste rij naaldbomen. 

Toen zag ik het pas, toen drong het tot me door. Het groene schijnsel kwam van buiten, het was het noorderlicht, schitterend! Snel heb ik mijn medereizigers gewekt en we hebben de hele nacht zitten genieten van dit noordelijke mysterie. Wat een schitterend schouwspel, als u de tijd heeft, moet u dat toch echt eens gaan bekijken. 

Het scheerapparaat heb ik de volgende morgen terug gevonden, uiteraard niet meer te repareren. Pas op Schiphol heb ik het zakje met onderdelen in de prullenbak gegooid. Toch een beetje een ongeschreven wet: als iemand uit de groep de reis niet overleeft, neem je hem mee terug. De laatste rustplaats in een vertrouwde omgeving: in dit geval het taxfree-winkelcentrum op Schiphol. Wat aangeslagen door dit definitieve afscheid, met een slordige baard van een week of vier en gekleed in een dikke pooljas, liep ik verder over onze nationale luchthaven. 'Of de opnames van Nova Zembla goed gelukt waren?', werd me gevraagd door een toevallige voorbijgangster. Pas bij de bagageband begreep ik waar deze opmerking vandaan kwam. Glimlachend dacht ik terug aan de reis, dat noorderlicht, mooi hoor.....