Een Tour-winnaar met haar op het gezicht? Toch zoiets als een nijlpaard die een miss-verkiezing wint. Scheutig onkruid, shoppend op de PC Hooft. Een binnenhuisarchitect met onverklaarbare drempelvrees. De renners uit het begin van de 20ste eeuw hadden nog dikke snorren, omdat "zulks hun grooter succes bij het schoone geslacht bezorgde". Sinds vele tientallen jaren zijn wielrenners echter werkelijk allergisch voor beharing. Volgens mij wordt er behoorlijk wat afgeschoren, geharst en geepileerd in het gemiddelde rennershotel. Die derde ploegleiders? Meesterlijke kenners van elk ontharingsritueel. Hars, gelukkig niet op de ellenlange lijst van verboden middelen.
En toch had ik het eerder gezien: die combinatie van een geel sportshirt en een ruig behaard gezicht. Ik heb me wezenloos zitten piekeren: welke andere renner won de Tour met bakkebaarden. Ik kon er maar niet opkomen. Tot een dag of vijf geleden, een treurig bericht in de krant. Dick Nanninga in coma, na een operatie waarbij zijn linkerbeen is afgezet. Dick, nationale held, die het Nederlandse volk van de bank deed opveren na zijn goal in de WK-finale van 1978.
De gelijkenis is treffend. Toch houd ik het voorlopig nog even op toeval dat Wiggins in 1980 geboren is in Belgie, niet eens zo ver van Kerkrade, waar onze Dick destijds zijn goals bij elkaar kopte.
De bakkebaarden van Bradley Wiggins, in mijn ogen een prachtig ode aan Dick Nanninga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten